Θα κάνεις μια έκθεση. Την έχεις στο νού σου. Μέσα της θα αιωρήσεις φωτογραφίες με πρόσωπα που φωνάζουν-τόσο σιωπηλά- το υλικό θα σκίζεται- οι τοίχοι θα γεμίζουν μικρά -πολύ μικρά κομμάτια του προσώπου - (που φώναζε πιο βουβά)- που φώναζε με όλη την ένταση της σιωπής. Και εγώ θα ακουμπήσω σε έναν τοίχο ήδη γεμάτο από άπειρα διαλυμένα πρόσωπα και θα φανατίζομαι-θα γελάω και θα φωνάζω μαζί με τα χιλιάδες κομμάτια- μέσα στον αέρα- πάνω στον αέρα. Θα γίνομαι γραφή και θα εξιστορώ το τέλος της έκθεσης και την αρχή της διατήρησης των ισορροπιών.

Και σίγουρα όποιος δεν ήταν εκείνη την στιγμή της έκρηξης στη δική σου έκθεση, δε θα ξέρει γιατί μιλώ ή γιατί γράφω ή γιατί εσύ είσαι γεμάτη από άπειρες ασυνάρτητες εικόνες που θυμίζουν πρόσωπο και κραυγή.