πρώτη έκδοση



Να προλάβεις τι; ΛΕΓΕ.
Να προλάβεις τους φίλους; Δε σε υπολογίζουν. Δεν σε έχουν ανάγκη.
Να σκίζεις τη σάρκα σου  για να ζήσεις;
Και αυτή η ζωή τί θα είναι;
Θα γυρνάς ξανά και ξανά στις σκέψεις και δεν θα μπορείς να τις διαχειρισθείς. Και αυτό θα συμβαίνει κάθε μέρα- κάθε νύχτα. Και θα μεγαλώνεις. Και θα αλλάζεις τόσο λίγο που οι σκέψεις σου θα είναι πάλι αυτές.
Και κάθε λεπτό- κάθε γαμημένο λεπτό, θα αναρωτιέσαι. Τί να προλάβω; Πώς να προλάβω?
Θα ικετεύεις για κάτι άλλο, όλο και πιο πολύ. Κι όσο ικετεύεις- μέσα σου- τόσο θα απομακρύνεσαι- απο αυτό που νόμιζες πως ήταν η ζωή σου, από αυτό που έβλεπες στον ξύπνιο σου και το περνούσες για όνειρο.
Κι ακόμη ένα βράδυ θα αγαπιέσαι λάθος. 

Θα σε αγαπάς μικρή μου όπως δεν μίσησες κανέναν άλλον. 

Και θα γίνεσαι. Και θα μάθεις πώς σε φωνάζουν οι άλλοι. Και δεν θα ακούς. Τίποτα. Κανέναν. Γιατί θα ακούς μόνο τις σκέψεις σου. Εκείνες . Τις Ιδιες με τότε που ήθελες σαν ηλίθια να προλάβεις. για να μη σε προλάβουν αυτές.
Και θα ζαρώνεις, μέχρι που θα είσαι ίδια με τη θαμπή κουκίδα που νόμιζες για εικόνα όταν ήσουν ακίνητη.

older posts