μια σύνδεση παρακαλώ..και γρήγορα..









ψάχνω..ψάχνω..
κάποιον να επιταχύνει την αναβάθμιση της σύνδεσης μου.. δε λείπω.. μόνο το ιντερνετ λείπει από το νέο σπίτι και το μπλογκόσπιτό μου έχει γεμίσει σκόνη.. και άντε να πώ στην κυριούλα που απαντάει στην εξυπηρέτηση πελατών οτι μου λείπουν οι μπλογκοφίλοι μου.. ενα μεγάλο φιλί μέχρι να μου ξαναδώσουν τα κλειδιά μου..

ιον

elafini

πρωϊνό













Είναι πρωΪ ακόμη.

Η μέρα θα είναι μεγάλη σκέφτηκα. Γεμάτη με άσκοπες κινήσεις.
Άδεια λοιπόν. Η μέρα σήμερα θα είναι πάλι άδεια, σκέφτηκα.
Μα είναι πολύ νωρίς ακόμη, κάτι μπορεί να αλλάξει.
Κάτι μπορεί να συμβεί σήμερα.
Κάτι διαφορετικό, κάτι που θα της δώσει λίγο παραπάνω ζωή.
Καμιά φορά δε φτάνει μόνο η δική μας θέληση .
Πρέπει να κινηθεί η γη πιο γρήγορα. Λίγο πιο γρήγορα.
Πίνω μια γουλιά καφέ.
Ανάβω τσιγάρο ακούγοντας το φτερούγισμα των ονείρων.
Τέτοιες ώρες ο ουρανός πρέπει να είναι γεμάτος όνειρα.

Γουλιά.
Σκέφτομαι όλα όσα ήθελα να κάνω.
Οχι σήμερα.
Όλα όσα ήθελα από πάντα να κάνω.
Είναι κάποιες μέρες που από νωρίς σου ψιθυρίζουν "σήμερα θα πάρεις μια απόφαση. Σήμερα κάτι θα αλλάξεις".
Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, δεν έχω ακόμη αφεθεί στον κυνισμό της καθημερινότητας.
Ο καφές έλαφρύς. Επίτηδες.
Για να αφήσω λίγο παραπάνω το άγγιγμα του ονείρου πάνω μου.
Το συνειδητοποιώ. Κάτι πρέπει να κάνω, διαφορετικό, κάτι πρέπει να αλλάξω.
Στο μυαλό μου αναθυμιάσεις από εικόνες παιδικές, από "θέλω" δυνατότερα.
Η απόφαση δημιουργείται.
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτά που πραγματικά θες, απλά δημιούργησε τις προυποθέσεις για να γίνουν!", η καρδιά μου σιγοντάρει.
Δε χαμογελάω. Όμως νιώθω καλύτερα.
Ξέρω τί πρέπει να κάνω. Πρέπει να αλλάξω το σκηνικό.

"Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι".

Καλη σας ημέρα...



πώς ζούμε, με προκάτ ανάγκες
με πλαστικές ασήμαντες σημαίες
πώς ζούμε, με ξεφτισμένες ιδέες
με παραμύθια χωρίς φαντασία.








Περιμένοντας τους βαρβάρους

- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

- Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
- Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
_

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.


Κων/νος Καβάφης

( 1863 - 1933)



φωνές από τα αστέρια


















Νομίζω πως ακούω φωνές από τα αστέρια..


δεν χρειάστηκε να πάω πουθενά.
εδώ μόνο απολαμβάνω τις ψυχές σας.
ένα ελάφι με οδηγεί στο δάσος μέσα σε ήχους μόνους.
Ξενυχτάω σε
cafe κοιτάζοντας στο τοίχο εικόνες της tati.
όμορφες και ιδιαίτερες οι ώρες μου εδώ..

Εκλεκτοί είμαστε. όλοι μας.

Και αυτό μου δίνει ελπίδα.

Sahar













Νιώθω στενάχωρα εδώ, γιατί σε άλλα σκοτάδια είναι το φώς μου.

Κι όσο εκείνο το φως τρεμοπαίζει τόσο εδώ χάνεται ο προσανατολισμός.


00:03















Να θες να φωνάξεις "φοβάμαι"

κι αυτοί να περιμένουν από εσένα απλά να τραγουδήσεις...



μονόλογος.


Η χώρα αυτή με πληγώνει.
Θυμωμένη που την αφήσαμε σε λάθος χέρια ξεσπάει την οργή της, ξερνώντας άσχημα πρόσωπα και ψεύτικα λόγια.
Δεν μας ανήκει πια
Γιατί την κλείσαμε σε άσυλο, σε χέρια βρώμικα.
Και έτσι ορφανή μας επιστρέφει τα λάθη μας.
Μέσα από κουτιά φωτεινά, που μόνο φως δε βγάζουν.
Φοράει κουρέλια αυτή η χώρα.
Γιατί την αφήσαμε μόνη της, να παλέυει με τους θετούς της κηδεμόνες.

Τα κουρέλια κοιτάζουν ψηλά..



















ταξιδεύει και ο κύριος Νίκος..

Αντίο Λουτσιάνο..




"Ο 71χρονος Παβαρότι θεωρείτο ως ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του, ο οποίος με τον πληθωρικό χαρακτήρα του και τα φωνητικά του προσόντα έφερε την όπερα κοντά στο ευρύτερο κοινό.

Γνωστός και ως «βασιλιάς των ψηλών ντο» ­έχει αναμφίβολα σφραγίσει ανεξίτηλα την τέχνη που υπηρέτησε για περισσότερα από 40 χρόνια.

Ο Παβαρότι έπασχε από καρκίνο του παγκρέατος και είχε υποβληθεί σε επιτυχημένη εγχείρηση τον Ιούλιο του 2006. Το τελευταίο 24ωρο η κατάσταση της υγείας του είχε παρουσιάσει σοβαρή επιδείνωση.

Ο Παβαρότι γεννήθηκε στη Μόντενα στις 12 Οκτωβρίου 1935. «Τι ψηλή φωνή! Θα γίνει σίγουρα τενόρος» λέγεται ότι αναφώνησε ο μαιευτήρας της μητέρας του Αντέλε αντικρίζοντας το νεογέννητο αγοράκι.

Ο μικρός Λουτσιάνο τραγούδησε για πρώτη φορά σε μία χορωδία, μαζί με τον πατέρα του Φερνάντο που ήταν λάτρης της όπερας και ερασιτέχνης τραγουδιστής ο ίδιος.

Η απόφαση του να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά ήρθε έπειτα από μία διεθνή διάκριση της χορωδίας Χορωδίας Ροσίνι της Μόντενα.

Το επαγγελματικό ντεμπούτο του Παβαρότι ήταν στις 29 Απριλίου 1961 σε ένα από τους σπουδαίους ρόλους για τενόρο, εκείνο του Ροντόλφο στην όπερα του Πουτσίνι La Boheme.

Την ίδια χρονιά κέρδισε στο διεθνή μουσικό διαγωνισμό «Achille Peri».

Σύντομα ο χαρισματικός καλλιτέχνης έγινε διάσημος στην Ιταλία. Ακολούθησαν εμφανίσεις του στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές σκηνές, στο Αμστερνταμ, τη Βιέννη, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Η αναγνώρισή του έγινε πανευρωπαϊκή.

Το 1965 ο Παβαρότι έκανε το πρώτο άνοιγμά του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όπου έκτοτε έκανε ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του. Tιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμι.

Ο Παβαρότι βοήθησε να ενδιαφερθεί το ευρύ κοινό για την όπερα και εμφανίστηκε σε μερικά από τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατές.

Το 1992 έγινε για πρώτη φορά η καθιερωμένη ετήσια συναυλία Pavarotti and Friends, στη λογική της σύμπραξης του περίφημου τενόρου με διάσημους ερμηνευτές της ποπ και ροκ σκηνής, στοχεύοντας στη συγκέντρωση χρημάτων για ανθρωπιστικούς λόγους.

Ο Παβαρότι έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή του στους «Τρεις Τενόρους», από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο.

Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή έγινε στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο τον Φεβρουάριο του 2006.
Τον Ιούλιο του 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση στη Νέα Υόρκη και από τότε δεν είχε εμφανιστεί δημοσίως.
«Πάντοτε θαύμαζε το μεγαλείο που έδωσε ο Θεός στη φωνή του, αυτή την ολοφάνερη ηχητική χροιά από τα πολύ χαμηλά μέχρι το ανώτερο της φωνητικής εμβέλειας ενός τενόρου» δήλωσε ο Πλάθιντο Ντομίνγκο."

Newsroom ΔΟΛ




κερνάει..σκοτάδι..ανάσες..χάδια
κερνάει..τον κουρασμένο..απο όλα

τα ίδια

τα μικρά

τα λίγα

τα αδιάφορα..

κερνάει... το
Cafe de'l Enfer



Χθές


Ετοιμάζομαι να βγώ. Τα φώτα της σκηνής χαμηλώνουν.Ένα βήμα μπροστά. Ο κόσμος μεθυσμένος.Θυμάται τον εαυτό του.Προσγειώνεται στα μισοάδεια ποτήρια. Ανασαίνει βαριά.Καθώς τα φώτα της σκηνής σβήνουν.
Ανεβαίνω το δρόμο μου.Στέκομαι.Στέκομαι στο σκοτάδι.Νιώθω τα μάτια τους.
Προσγειωμένα-μισοάδεια. Απλώνομαι δειλά στα χέρια τους. Είμαι μέσα τους- στο σκοτάδι. Τα δάχτυλα αγγίζουν την ηλεκτρική μου οδό. Η φλέβα της με αγκαλιάζει.

Φως.

Εδώ είμαι.Η ανάσα μου για την ανάσα τους. Στην άκρη της σκιάς ένα ζευγάρι τυλίγεται-μέσα του. Η γυναίκα χαμογελά. Σε μένα -την έκθετη στο διάπλετο φως.Ήρθε και χθές. Μόνη.Με ένα ποτήρι.Εγώ στο φώς της και αυτή στο σκοτάδι μου.Ψαχνοντας όνειρα μέσα σε πάγους που ταξίδευαν.Σε ένα μικρό ποτήρι.

"Παίξε το τραγούδι της" ψιθυρίζω.."Σήμερα ταξιδεύει αλλιώς..."

στάχτες











Δεν καίγεται η ελπίδα ηλίθιοι.

Μ
όνο η ψυχή μας μαυρίζει που νιώθει τη μικρότητά σας.

older posts