Κι όπως πηγαιναμε μεσ'την αυγή με τον καπνό στο στήθος, είδαμε θαύματα. 

Είδες τον πρώτο άνθρωπο να βγαίνει απο τη λάσπη. 
"Κανείς δεν μας κοιτάζει τώρα". Μίλησε.
Ενιαίος ο ουρανός- Καλυψες τους ξαφνικούς σου φόβους.
Τί σκέφτηκα-
έξι το πρωί- και όπως ζούσα - ένα καινούργιο όνειρο με κατακτούσε.
Μας όριζε. 
Εμένα και εσένα.
Ζωή μου.
Τότε-σταμάτησαν οι λέξεις μας να σημαίνουν.
Κανείς δεν καταλάβαινε.
Τί λέμε- τί θαύμα μεσα στο όνειρο υπήρξε.
Κι όπως πηγαίναμε- Ζωή μου- μεσ΄την αυγή με τον καπνό στο στήθος, 
έπαψαν οι άλλοι κι υπήρξαμε εμείς.  























Και λένε οι σκέψεις πως άλλα όνειρα μας κυνηγούν -για να σκοτώσουν τα παλιά.
Αυτά που πάλιωσαν κι ερχονται την αυγή -μαζί με τα αληθινά σου μάτια- να σου ζητήσουν συγχώρεση- και αλλότινά να μην είναι.


Μέσα σε ένα αγόρι χαίρεται η ζωή της. 
Μέσα στα μάτια του φροντίζει την αγάπη. 
Σαν πλάθεται η σκέψη σε άλλο σχήμα δε ξαναγυρνα. 
Αυτή που μόνο αυτόν ξέρει. 
Και αγαπά σα θάλασσα πνιγμένη στον αφρό της.  
Αγάπα με του λέει. 
Χιλιες φορές αγάπα με.



θυμάσαι όταν ζούσαμε? 
Βγαίναμε στους δρόμους με πεινασμένες για όνειρα ψυχές. Τρέχαμε στους μεγάλους δρόμους, να συναντήσουμε τις εικόνες. Είμασταν η μέρα και η νύχτα μας, σε φώτα και σκιές. Αφήναμε ανοιχτές τις πιθανότητες μας για αλήθειες. Θυμάσαι όταν ζούσαμε? Ατέλειωτες λέξεις, η μία μετά την άλλη-να δημιουργούν τις σκέψεις μας. Να συζητάς και να το νιώθεις. Πως κάτι λές. Πάνω στις σκηνές του ονείρου, μαγεύαμε τα φώτα. Κερνούσαμε ποτά τις λύπες μας και κάναμε παρέα.
"Είναι η εισαγωγή μου- βάλε μια βότκα- βγαίνω" λέγαμε. Θυμάσαι πώς η ζωή ήταν δική μας? (Και τώρα είναι- και τώρα είναι.)
Πάνω στις πρώτες νότες ανοίγαμε τα χαρτιά μας και λυτρωνόταν η ανάγκη. 
Θυμάσαι τις ανάγκες? Γερνάνε τώρα, με κουρασμένα σινιάλα- σταμάτησαν να προσπαθούν.

Είχα ακούσει ένα τραγούδι όταν ζούσα.
Κι όσο απομακρύνομαι ξεφτίζει. 

Άδειασε η σκηνή , άδειασα και εγώ.

Ελ-αφη

Για το αγαπημένο πολυτάλαντο  elafini





















"Μη χάνεσαι εκεί που δεν υπάρχεις. 
Ένωσε τη ψυχή σου κι ετοιμάσου για τη μεγάλη επιστροφή.
Η χώρα των ονείρων σου σε περιμένει χρόνια"



Ξέρεις τί διαφορετικό μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις όλα όσα σε χαλάνε. 
γνωρίζεις τις συνέπειες της συνήθειας.
Σκεφτόμουν τον κόσμο, μα αυτός με έχει ξεχάσει. So what..δε θα πάψω να είμαι. δε θα πάψω να ονειρεύομαι. Ο κόσμος δεν είναι αυτός που μου πλασάρουν. Δεν είναι αστραφτερός-χρωματισμένος αδιάφορα. Ο κόσμος έχει χιλιάδες χρώματα- ό κόσμος είναι πληγωμένος- ο κόσμος μπορεί και παλεύει- ο κόσμος αγωνίζεται -αυτή τη
 στιγμή- ο κόσμος διεκδικεί τα δικαιώματα του στη ζωή- ο κόσμος περπατάει χιλιόμετρα- αναζητά την αξιοπρέπειά του. Ο κόσμος δε ψιθυρίζει- ο κόσμος φωνάζει- τώρα, αυτή τη στιγμή- ο κόσμος διώκεται- πεινάει-κακοποιείται
Σκεφτόμουν τον κόσμο. Σκεφτόμουν τα λάθη. 
Πόσο χαμηλά έχουμε βρεθεί. Εμείς. Εμείς που κοιτάμε τα ροζ δελτία και χάνουμε την αλήθεια. 
Ποδοπατήθηκε ένα δίχρονο κορίτσι στο Κογκό απο το πλήθος που ζητούσε τροφή. Μόλις είχε καταφέρει να πάρει ένα μικρό κουτάκι με τροφή για τον αδερφό της. Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες






 
σου λέει.  Το δελτίο των 8 θέλει να μου μιλήσει για Ρουσσόπουλο-πάλι-μέχρι να βαρεθεί ο εγκεφαλος- να συνηθίσει. Μέχρι να πεί " δε γαμιέται-ας κάνουν τη μπίζνα τους. έτσι κι αλλιώς όλοι έτσι κάνουν". 
Το δίχρονο κοριτσάκι, φορούσε ένα πορτοκαλί σκισμένο φορεμα. 
Το δελτίο των 8 πουλάει ακόμη. Το δελτίο των 8 πουλάει ό,τι αγοράζεται. Δε θα αλλάξεις κανάλι. Οχι όταν δε σε χαλάει η εικόνα του. Γκρό στην ασχήμια- Γκρό στην άθλια εικόνα που φτιάξαμε. Καμιά φορά θυμώνω. Κλείνομαι στον εαυτό μου και αρνούμαι τον κόσμο μου. Άθλια και εγώ βοηθάω στη συνέχιση
 της αποχαύνωσής μας. 
Ζητάω συγνώμη.

Υ.Γ. Κολλάω χαρτία για να θυμάμαι- Για να θυμάμαι. Να σκέφτομαι. Να σκέφτομαι, να θυμάμαι , τη ζωή , τη ζωή. αυτή που μισώ, που λατρεύω , που θέλω να αλλάζει. αυτό το κοριτσάκι. θέλω να θυμάμαι, τί δεν μπόρεσε να σκεφτεί. Τί αποφεύγω να θυμάμαι. Είμαι Αθλια. να το θυμάμαι αυτό. Να το θυμάμαι. Και όλα όσα ξέχασα, να τα θυμηθώ πάλι. Γιατί είναι άδικο να κρύβομαι. Είναι άδικο να φωνάζει ο κόσμος. Μέσα στο μυαλό μου, να φωνάζει και εγώ να κρύβομαι. Είναι άδικο να είμαι άδικη γιατί φοβάμαι. Είναι άδικο.


older posts