..και έτσι ξεκίνησα τη μέρα μου. Με βόλτες γύρω απ'το κεφάλι της ζωής μου, νοιάστηκα λες για τα ίδια ξένα που με στοιχειώνουν. Πέρασα απο τη νύχτα σαν ζαλισμένη σάρκα χωρίς να μπορώ, χωρίς να ξέρω. Προσπάθησα να πω , μα τίποτα δεν είπα. Ψέμματα έλεγα πως ζώ. Αλλά και εσύ δε μου είπες ποτέ τίποτα κακό. Τίποτα. Μόνο με άφηνες να μπάινω όλο και πιο βαθιά σε αστείες ψευδαισθήσεις. Είμαι παρατημένη σε ένα κέντρο, χωρίς προσανατολισμό. Ανάμεσα σε πραγματικότητα ηλίθια σκληρή και αδιάφορους αρχηγούς, με βάφτισες μάγισσα και με άφησες να ανταπεξέλθω.. Σε τί..Πές μου μόνο.. πώς τα αερικά βιώνουν τέτοια καθημερινότητα χωρίς να παραιτούνται; Γιατί τόσο αλόγιστη ηλιθότητα πουθενά αλλού δε βρήκα παρά μόνο στους δρόμους της πόλης που με έκλεισες. Η Αθήνα δεν γούσταρε ποτέ το συνάφι μου. Σε λίγο πέφτει η ατάκα μου. Nα βγώ ή ήλθε η ώρα της αποφώνισης;


















Κυριακή. Ιανουάριος '85. Πως σε λένε;...
Κά νω προ σπά θει α να <<γράψω>>...
Του λόγου μου το αληθές, όταν διαβάζεις αυτές τις
[γραμμές
Θα 'ναι να 'χω πετάξει.
Στις αράδες μου μπλέκονται αγριοφράουλες και
[βατομουριές
χιλιόμετρα που πέφτουν επάνω μου δε μ' αφήνουν να
[προχωρήσω...
Αυτός ο κατακερματισμένος μανδύας, σκισμένος από
[αέρηδες
κι από βροχές, αυτός ο άσπρος σταλαγμίτης το σώμα μου
μπλέκεται μέσα στα ανυπόδετα πόδια μου, εκθέτει τη
[χωρίς
ανθρώπινη ανταπόκριση ψυχή μου.
Κάνω προσπάθεια να γράψω...
Οι δρόμοι της πολυαγαπημένης πόλης μου, φίδια τώρα
[τησ γνώσης
μου παραδώσανε της πόλης τα κλειδιά, με εκπαιδεύσανε
[με μάθανε
όσο με σφίγγουνε ν' ανοίγομαι, τώρα με σφίγγουνε,
[ανοίγω...
Τώρα σε λίγο δε θα μπορέσεις να με πιάσεις πια, αν
[μπορέσεις
κυνήγα με, δε θα με βρείς στους δρόμους της πια, με
[προφυλάνε
με κρύβουνε ανεβαίνω...
Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό
[ψηλά
θα 'μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω.
Ίσως κάνω λάθις που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.
είναι ίσως γιατί νωμίζω πως δεν πρόλαβα να πώ
[Ευχαριστώ
κι αντί για πεφτάστρο που πρέπει να γίνω και να χαθώ
σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι
και θέλω ρόδο αγάπης να γίνω...

Κατερίνα Γώγου

Απόντες- εκδ. Καστανιώτη-1986

mail thoughts

















Να σου ζεστάνω τα χέρια. Καθώς φυσά πιο κρύο απο μέσα τους, σήμερα και όχι άλλοτε, θα σκύψω σε εσένα που γονατιστή τη θέρμη σου έχεις ξεχάσει. Απο το πιο κρυφό μου μέσα θα σου χαρίσω τη ζεστασιά που το σώμα σου ζητά. Υπέροχη. . Από λευκή , θα σου θυμήσω ζωή. Πάνω στο σώμα σου να γίνεις και πάλι μάγισσα.
Σκεπάσου μεθυσμένη μου ψυχή.
Μη ξεχνιέσαι..

Η ζωή είναι καλή για τους τρελούς..

Για τη Miss Tatti
















Να είναι όμορφη η κάθε σας μέρα υπέροχες ψυχές μου..
Αγκαλιά..


















Δεν με αγκαλιάζει ο ύπνος σήμερα.. πάνω που με άφησε ο πυρετός, με απέλυσε και ο ύπνος.. έτσι είναι.. εκεί που αποφασίζεις να είσαι αισιόδοξος , σου έρχεται μια ίωση και δε μπορείς να κουνήσεις.. ...τί να πείς.. αυτό το χιούμορ του..

















Χρόνια πολλά μικρή μου ανάσα




Καταρχήν..Μια γουλιά κρύα μπύρα για πάρτη της Amy..

(αυτό δεν είναι φωνή- ευλογία είναι)

αν επανέλθω ποτέ στα παλιά να μη με κάνετε παρέα.
Είπαμε...
με ίδια υλικά δε ξαναχτίζω.

Καλή σας ημέρα υπέροχα μου πλάσματα .

















Δεν κουβαλάω όνειρα παιδιών
αυτά με επιλέγουν

Αγκαλιασμένα
ζεσταίνουν
τα γύρω κρύα
διατηρούν
εμένα
την ύπαρξή τους
και την ελπίδα.

καλή σου ημέρα
ζωή

















Θ
υμάμαι τα όνειρα.
Τα σπίτια που χώραγα τις παιδικές μου ελπίδες. Κάθε δωμάτιο στο χρώμα μου και εγώ διάφανη. Ετσι ώστε το φόντο των ονείρων γίνοταν δέρμα. σκέφτομαι τα λόγια..πάλι.. σμιλεύουν το τωρινό μου τσιμέντο.
Αγαπημένε Οδυσσέα..


"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πώ
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι'αλλού γι'αλλού ξεκίνησα..
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και το ομολογώ
σαν να'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες τη ζωή πορευτηκα..
Οσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.."
Οδ.Ελύτης

Δυναμώνω την ένταση κι αρχίζω το γκρέμισμα.
Αλλάζω τη δομή μου..

Δεύτερη ζωή δεν έχει..

older posts