Κρυμμένες μέρες.
Μεσα στον αέρα που άφησα απ'εξω.
Κρυμμένη και εγω.
Εξω απ' τον κόσμο που με αφησε μόνη.

Και δεν μιλάς για αλήθειες, ποτε. Μόνο τις ιδιες λέξεις αναπλάθεις-παιζοντας με τα γράμματα- λες και τους άλλους ξεγελας-χωρίς τη ζωή σου να λογαριάζεις.
Και έχεις να πιείς μέρες-και η αλήθεια έγινε αδιάφορη.
Και εχεις να κάνεις πολλά ακόμη -μα εισαι εσυ και όλοι λείπουν-όσο πριν κι ακόμη πιο πολύ.
Και έχεις και μια στιγμή -που διαρκεί όλη τη μέρα
Και έχεις και μια στιγμή-όση κι η νύχτα μαζί-που είσαι εσυ-και όλα τα μέσα που στριμώχνονται στις γωνιές σου-και δεν τα χωράς πια.
Σβήσε τα φώτα -
δε θέλω να με κοιτας.

Η όψη ψεύτικη κι αλλιώς θα είναι
απο αυτά που για σένα φυλάω.

Τα μάτια μόνο...
να ξεπετάγονται
σα μικρά λαμπυρίσματα αστεριών στο μαύρο κύμα.



older posts