Θα κρατησω ενα κλειδι

για χρονια θα το κουβαλαω

στη στενή μου τσεπη

κι οταν πεθανω

θα το αφησω στον καλυτερο-

ίσως αυτός βρει

την πόρτα του.


(Ο ήχος της σελίδας μου εκκωφαντικός - σκίζεται - όσο εσυ τη διαβαζεις).

Στη γωνιά -αυτη τη βρώμικη γωνιά-
που εχεις χρόνια να περάσεις
ακούγεται το σύρσιμό της- απο τον αέρα- από αυτόν τον κίτρινο αέρα.
Και κοιταζει γυμνή εκείνη τη πορτα-τη θαμπή
που εχει κλείσει μέρες-χρόνια
και τη κοιτάζει γυμνή αυτή τη στιγμή -και την επόμενη-και πάλι.

Ο ήχος της απουσίας εδώ είναι η ηχώ όλων-αυτόν που ήταν κάποτε-στο λησμονημένο κάποτε.

Και μένει εκεί.Αυτή.Η ηχώ.Η απουσία.

Χωρίς εξώφυλλα-χωρίς περίληψη για το περίεργο κοινο.


Κάποιος φίλος μου είπε πώς ποτε δεν επιστρέφουμε από τα ταξίδια μας,

είμαστε πάντα κάποιοι άλλοι όταν επιστρέφουμε.
Δεκάδες ταξίδια, χιλιάδες εικόνες.
Μέσα μας - μας πλάθουν ξανά και ξανά -καθώς ερχονται ξανά στα όνειρα.
Μας δείχνουν γωνιές που ξεχάσαμε και συνεχίζουν να μας αλλάζουν.
Δεν επιστρέφουμε ποτε απ'τα ταξίδια μας.

older posts