Δεν σε καταλαβαίνω όταν μιλάς. Γιατί γεμίζεις τόσο τις λέξεις? Τις φουσκώνεις τις κάνεις κάστρα που μέσα θέλεις τα πάντα να χωρέσεις. Πήγες παλιά στους δάσκαλους που ήξεραν τις λέξεις. Και τη σειρά τους ήξεραν και τους κανόνες. Μα πάντα αρνιόσουν εσύ να συμμορφώσεις όμορφα τα περιττά σου γράμματα.
Πάλι δε σε καταλαβαίνω. Δεν μπορείς να βάζεις όλη σου τη ζωή σε κάστρα λεκτικά. ΔΕν έχεις ζωή αρα δεν έχεις λέξεις? αυτό είναι και όλα βγαίνουν μπερδεμένα? 

Αυτούς που ξέρουνε τις λέξεις δεν τους φοβάσαι; Θα έρθουν και με ένα κόκκινο στυλό θα σου διαγράψουν όλα τα λόγια,  θα σου υπογραμμίσουν όλους τους ανορθόγραφους φόβους.
Πρέπει να τους τρέμεις κρυφά. Ετσι δεν είναι? Γιατί σε βλέπω που ανακατεύεσαι και ξερνάς γράμματα όταν σε κοιτάζουν. 
Διαβάζεις συνέχεια κλεμμένα ημερολόγια και όσο διαβάζεις τόσο ξεχνάς. 
Έχουν κανόνες τα γράμματα και εσύ μέσα σε αυτούς απλά δεν λειτουργείς.
Να βάζεις τελείες στις σκέψεις σου, να είναι δομημένες, να τις χωρίζεις με κόμμα όταν αλλάζεις.
Θέλω να καταλάβεις.
Μια λέξη για κάθε σκέψη, γιατί αλλιώς μόνο ως τρελή ή αγράμματη θα σε θυμούνται.
Μόνη μου στα σιωπηλά δωμάτια της ξεχασμένης ζωής. 
Σε αυτή που χαρίστηκα, σε αυτή τη σιωπή ήμουν σύμμαχος. 
Μόνη μου στα σιωπηλά λάθη. 
Ποτέ δεν μιλάς και κανείς δεν το έχει προσέξει.
Κι αυτό είναι αστείο κι ηλίθιο μαζι..
Βροχερή μου στιγμή, μέσα στα μοναδικά σου στεγνά μάτια προσπαθώ  να ζεστάνω τις υγρές μου σκέψεις. 
Προχωράμε.
Εγώ σε εσένα και εσύ πάλι δίπλα μου.
Σου χαρίζω τα ταξίδια μου.
Δικά σου όλα.
Και όπως μου όριζε η ελπίδα- εγώ διάλεξα εσένα. μέσα στα λιγοστά φώτα, σε έβλεπα να γράφεις. Για τις ανάγκες που αρνιόσουν και για τα όνειρα που δεν κοιτούσες πια. Και όπως εσένα σε όριζε η απουσία- δεν διάλεξες εμένα.Mέσ'στο σκοτάδι, με έβλεπες να ακουμπώ τα λόγια σου. Για την ανάγκη που είχα αφήσει και για τα όνειρα που αρνιόμουν να ζήσω. 
Και έτσι υπήρξαμε για λίγο.
Εσύ και εγώ, δυό λάθος στο τώρα τοποθετημένες ψυχές, μέσα σε φόβους και κρυφές σκέψεις, να λέμε ψέμματα πως βλέπουμε ο ένας τον άλλον.

















woman VS Man by qczman

βγάζω τα μάτια 
γράφω χωρίς να βλέπω.


θέλω να πιάσω τις εικόνες που χορεύουν στο ταβάνι σου

Είναι  άδειο το δωμάτιο στ'αλήθεια? 

Αν δεν θες να γελάω, μην στέκεσαι εκεί.

Σκέφτομαι τί να κάνω για'ερθεις πάλι. 


 ακόμη στα χέρια σου χορεύω

  πρέπει να βγώ να σε ψάξω.

Είναι αστείο  από όλους τους δρόμους να  λείπεις.

Ηλίθιοι άνθρωποι


Κανείς δεν μπορεί να πυροβολεί το γιό μου.

Κανείς δεν μπορεί να πουλάει τσαμπουκά στα παιδιά μου.

Κανείς δεν μπορεί να βυθίζει σφαίρες στην καρδιά τους.

Κανείς δεν μπορεί να εκβιάζει την ελευθερία τους.

Κανείς δεν μπορεί να σταματάει την ανάσα τους.

Κανείς δεν μπορεί να τρομοκρατεί τις ζωντανές ψυχές τους.

Κανείς δεν μπορεί να κλειδώνει τα όνειρά τους.

Κανείς δεν μπορεί να κλέβει την ελπίδα τους.


Κανείς.


"όποιος άνθρωπος κάτω των 30 δεν είναι επαναστάτης- είναι ένας μέτριος άνθρωπος"
Μπέρναρντ Σω

θέλεις να παίξουμε; 
θέλεις να είμαι εγώ το παιδί και εσύ η ελπίδα; 
θέλεις να κάνουμε πως δεν πονάμε;
θέλεις να κάτσεις δίπλα μου; 
θέλεις να σε αγγίξω; 
θέλεις να πάμε αλλού; 
θέλεις να γελάσεις; 
θέλεις να κάνω ό,τι κάνεις; 
θέλεις να σου ζητάω συγνώμη;
θέλεις να κοιτάξουμε στο φως; 
θέλεις να φύγουμε;
θέλεις να μου φιλήσεις την πληγή;
θέλεις να χορέψουμε στο σκοτάδι;
θέλεις να με κρατάς μέχρι το τέλος;
θέλεις να υπάρχω;
Μην φεύγεις. Πές μου μόνο αν θέλεις.















 

older posts