ασυνταξίες

Μικρό καταγάλανο όνειρο δεν λες να στεριώσεις. Μέσα σε εικόνες χάνεσαι, ζητάς την έμπνευση για να συμβείς. Στατικό σηκώνεις τα μάτια μα τα υπόλοιπα κομμάτια σου νωθρά αρνούνται να ζητήσουν. Κίνηση. Λίγη κίνηση. 
σηκώθηκα πάλι . Πρωί υγρό και κρύο, θυμίζει πως ζούμε και δεν χαθήκαμε ακόμη. το μυαλό κοιμισμένο, ασύντακτα προσπαθεί να μου δηλώσει αναγκες. Επιβάλει το όνειρο χωρίς προσόντα. Λείπουν αυτά. Και εγώ ασύντακτα-ανορθόγραφα σαστισμένη θέλω να το ικανοποιήσω. Χωρίς προσόντα- χωρίς έμπνευση μυαλό μου τίποτα δε συμβαίνει, τίποτα δε συμβαίνει. ίσως μόνο δεν χάνεται η ελάχιστη ελπίδα. Πως κάποτε θα γίνουμε άνθρωποι-ψυχές γεμάτοι ζωή-γεμάτοι εικόνες.
Προς το παρόν μυαλό μου σώμα μου, αλλιώς θα πορευτούμε απο αυτό που η μοίρα κάποτε σκέφτηκε στα όνειρα για μας.   




















reply to unhappiness

Ίσως εκείνη τη στιγμή να εκλαιγα. Ισως ήθελα να βγω έξω. 
Να πάω αλλού. Οπουδήποτε. Χωρίς λόγο. Όπως πρίν. 
Να τρέξω στα σκοτάδια μου κλαίγοντας. 
Να σταθώ σε μια σκηνή για να φωτίσω.  Λίγο τη ψυχή. Λίγο τις ψευδαισθήσεις μου.
Και εσύ ακριβώς τότε, τη στιγμή  που όπως στα όνειρα τρέχεις μα δεν μπορείς να ξεφύγεις, να με σκέφτηκες. Κι αυτή η σκέψη ίσως να έφτασε σε εμένα. Σαν μικρή ανάσα - αποφυγή κρίσης πανικού. Ναι. Ίσως εκείνη η ανάσα να ήταν από εσένα - σκέψη πως -δεν μπορεί παρά να συνεχίσουμε να ζούμε λίγο αλλιώς - μα πάντα ίδια. 

Κρατάω λοιπόν τον μικρό μου θησαυρό, που με τα πλούτη του με αλλάζει -και σαστίζω-μπροστά στο φως του , μπροστά στην καθαρότητά του.

Μου κάνουν καλό οι σκέψεις . 
Ανάσες στην προσπάθεια να είμαι εδώ τόσο όσο είμαι αλλού.

γλυκιά μου θλίψη.




















10:00

Ξεχάστηκα.
10 το πρωϊ και ζητάω λίγο αέρα.
ίσως αυτό να είναι πάλη.
ίσως αυτό να είναι πάλι.
Προσπαθώ να γράφω. Στίχους. Μουσικες.
Κανένα τους δε με ειρωνεύεται.
Κανένα τους δε με πλησιάζει.
Θα το καταφέρεις μου είχαν πει.
Μα ακόμη στέκομαι ακίνητη - απο το σοκ της γέννησής μου-  
ζητάω λίγο αέρα και ένα παγωμένο ρακόμελο. 
10 το πρωϊ. 





Καλή σας ημέρα...



όσο μικραίνω λιγότερο παλεύω δυναμώνει
αυτός ο αέρας που έτσι και δεν του αντισταθείς
γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει,
πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής,
ακούς να τρέχουνε νερά,ακούς τ'αηδόνι,
βλέπεις τη θάλασσα μακριά,τη νοσταλγείς
και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει
μες στην παλάμη αυτής
που χρόνια περιμένει να της πεις
όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει.


Π.Παυλίδης












Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει όπως σαρώνει στο πέρασμα του ο καιρός
όλα τα τείχη που 'χα χτίσει,πάει κι απλώνει στη θέση τους λιβάδια κι από πάνω ο ουρανός ανατινάζεται κι ελευθερώνει άγρια άλογα που αρχίζουν και καλπάζουνε καθώς η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας
κι υψώνει πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια μες στο φως...
Όσο εγώ σβήνω,αυτή η φλόγα δυναμώνει όπως πυρώνει το μαύρο ατσάλι της ψυχής
βλέπω τον πάγο που 'χα γύρω μου να λιώνει,βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της Γης,
τώρα είμαι σύννεφο αν γίνω χιόνι θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής, να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής...



Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις 
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα - 
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα 
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα 
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα 
κι έτρεχα να τη σώσω. 
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Δειλινό

 
Αγαπημένος Λειβαδίτης

older posts