reply to unhappiness

Ίσως εκείνη τη στιγμή να εκλαιγα. Ισως ήθελα να βγω έξω. 
Να πάω αλλού. Οπουδήποτε. Χωρίς λόγο. Όπως πρίν. 
Να τρέξω στα σκοτάδια μου κλαίγοντας. 
Να σταθώ σε μια σκηνή για να φωτίσω.  Λίγο τη ψυχή. Λίγο τις ψευδαισθήσεις μου.
Και εσύ ακριβώς τότε, τη στιγμή  που όπως στα όνειρα τρέχεις μα δεν μπορείς να ξεφύγεις, να με σκέφτηκες. Κι αυτή η σκέψη ίσως να έφτασε σε εμένα. Σαν μικρή ανάσα - αποφυγή κρίσης πανικού. Ναι. Ίσως εκείνη η ανάσα να ήταν από εσένα - σκέψη πως -δεν μπορεί παρά να συνεχίσουμε να ζούμε λίγο αλλιώς - μα πάντα ίδια. 

Κρατάω λοιπόν τον μικρό μου θησαυρό, που με τα πλούτη του με αλλάζει -και σαστίζω-μπροστά στο φως του , μπροστά στην καθαρότητά του.

Μου κάνουν καλό οι σκέψεις . 
Ανάσες στην προσπάθεια να είμαι εδώ τόσο όσο είμαι αλλού.

γλυκιά μου θλίψη.




















2 comments:

Anonymous said...

ξερεις γιατι σε αγαπαω ?
γιατι μεσα απο υπαινιγμους πνιγμενους σε καπνο
κ μεσα απο υπονοουμενα
αλκοολικα σημεια στιξης
ξερω που θα σε βρω
ξερω οτι θα σε βρω
εκει που φυσαει αερας
ετοιμος να μας κατασπαραξει
και συ δε φοβασαι
κι εγω δε θα φοβαμαι

....

αγκαλια κ φιλι

ion said...

Κρατιόμαστε.
*****

older posts