Δεν ξέρεις τί να πεις μέχρι τη στιγμή που πρέπει να μιλήσεις-
όπως δε σχεδιάζεις τη ζωή σου μέχρι την ώρα που χρειάζεται να αποφασίσεις.

Αυτό που ήθελα πάντα από μικρή είναι να παραμείνω ανεύθυνη.

Και αυτό το χρωστάω σε εμένα.

Γιατί γουστάρω τις μικρές  ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου-

όσο γουστάρω ακόμη τα κόκκινα adidas μου και ένα παγωμένο ποτήρι ούζο ακούγοντας Μάρκο Βαμβακάρη.


Τί κάνεις?

Αναγνωρίζουμε τι φωνές μας. Ανάγνωρίζουμε την εικόνα μας.
Κι όμως ένα πρωϊ ξυπνάμε και κανείς δεν μας μοιάζει. Μόνοι ακόμη και μέσα από το είδωλό μας. 
Ανακατεύουμε τη μοίρα μας και πάντα κλέβουμε στο μοίρασμα.
Ισως αν το αφηνες να πάει μόνο του , όλα τώρα να ήταν σε άλλο φόντο.
Γιατί ετσι δεν υπάρχει συνέχεια. 
Ούτε στις εικόνες- Ούτε στη σκέψη.


Τόσο μικροί εμείς που είναι αστείο να μιλάς για θλίψη.
Ω...δε θα γίνω ποτέ μεγάλη.
Πάντα μικρή και ανόητη-χωρίς λόγια.
Σα βουβή ταινία- μέ γκριμάτσες και λάθη  θα σε κάνω γελάς..


older posts