Κι όμως ένα πρωϊ ξυπνάμε και κανείς δεν μας μοιάζει. Μόνοι ακόμη και μέσα από το είδωλό μας.
Ανακατεύουμε τη μοίρα μας και πάντα κλέβουμε στο μοίρασμα.
Ισως αν το αφηνες να πάει μόνο του , όλα τώρα να ήταν σε άλλο φόντο.
Γιατί ετσι δεν υπάρχει συνέχεια.
Ούτε στις εικόνες- Ούτε στη σκέψη.
Τόσο μικροί εμείς που είναι αστείο να μιλάς για θλίψη.
Ω...δε θα γίνω ποτέ μεγάλη.
Πάντα μικρή και ανόητη-χωρίς λόγια.
Σα βουβή ταινία- μέ γκριμάτσες και λάθη θα σε κάνω γελάς..
No comments:
Post a Comment