Μία μεγαλώνω και μία μικραίνω. 
Αγοράζω παντόφλες -χτυπάω τατουάζ. Δεν μπερδεύομαι με τους γύρω μου γιατί παλιά με είχαν μπερδέψει αυτοί. Αποφασίζω να αλλάξω σπίτι και κλείνομαι ακόμη στο παλιό μου. Ακούω τη σιωπή πιό δυνατά τώρα και αυτό μου αρέσει. Ταξιδεύω στις γραφές των άλλων και αναστενάζω κρυφά τις δικές μου αδυναμίες. 
Και ο καιρός περνάει. 
Να σηκωθώ ή να μείνω ακίνητη?
Δεν σταμάτησα να κοιτώ, μα ξαφνικά δε βλέπω. Δε βλέπω τίποτα. Τίποτα δεν θέλει να το δω. 
Και έτσι ο καιρός περνάει.
Έκλεισα και το ραδιόφωνο. Επαιζε τόσο χαμηλά που μπέρδευε όλους τους ήχους. Μάλλον το έκλεισα δύο ζωές πριν. 
Και τώρα ο καιρός περνάει.
Και σκέφτομαι πού θα με βρεί όταν θα σταματήσει για λίγο. Όταν θα ανάψω πάλι τα φώτα σε ποιό δωμάτιο θα είμαι, και αλλάζω όλα τα δωμάτια. Να μη τα θυμάμαι- 

να νομίζω πως άλλαξαν και αυτά- μαζί με τον καιρό- που όλο αλλάζει και όλο ο ίδιος είναι.

1 comment:

Lady "Bounty" said...

Ion's mind...

Ξέρεις και ξέρω και εσύ, εγώ, όλοι μας,τι χρειαζόμαστε για να "μην είναι και δεν είναι" τα πράγματα στη ζωή μας...

Να τα βλέπαμε με ακόμα ένα ζευγάρι μάτια δίπλα μας...

Στο εύχομαι Ίον ολόψυχα

older posts