Κρύα αυγή.

όλοι κοιμούνται.

Και έχει αυτήν την απουσία ήχων,

που σου ζητάει να βάλεις την ένταση στο μηδέν-

καθώς ακούει κάθε σου σκέψη

και αναγνωρίζει την περίεργη χροιά σου. 

Τελευταία λατρεύω τα πρωϊνά μου ξενύχτια. Η υφή αυτού του αέρα μου θυμίζει ταξίδια. 
Είμαι λέει στο λιμάνι - με τον καφέ στο χέρι και περιμένω να έρθει το πλοίο. 
Είμαι λέει σε μια βάρκα- τα πόδια μου βρεγμένα- ο πατέρας βάζει μπροστά την μηχανή και ταξιδεύουμε για τη ψαριά μας.
Είμαι λέει παιδί-τα πράγματα μαζεμένα από το βράδυ- μαζί με τα αδέρφια στριμωγμένοι στο παλιό αμάξι- έτοιμοι για δεκαπενταύγουστο στο μακρινό χωριό.
Η αυγή έχει αυτή τη ψύχρα που μου θυμίζει άρωμα. 
Σαν τα αρώματα αυτά που μόλις τυχαία τα συναντήσεις- χιλιάδες ανακατεμένες μα αληθινές εικόνες αναβλύζουν από το πίσω μέρος του μυαλού σου.

Και είναι σαν να σταματάει ο χρόνος με το κρύο της αυγής.
όπως και σήμερα,
όπως και πρίν χρόνια,
που κρύωνα -και από την ζέστη  του ύπνου ετοιμαζόμουν να βγώ για να ζήσω.

Πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις-
και είναι καλό που είναι πρωί- και έχει κρύο.


2 comments:

Aggelos Spyrou said...

Το λάτρεψα αυτό το κείμενο.

Το λάτρεψα!!!

ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ ΛΕΜΕ!!!!!

:)

ion said...

σε ευχαριστώ. οι σκέψεις είναι πάντα σκέψεις και η αυγή πάντα ιδιαίτερη..***

older posts