Και όσο μεγαλώνω έναν έναν τους παλιούς μου πόνους απομυθοποιώ.
Βάζω τις μνήμες σε σειρά και για πρώτη φορά αναγνωρίζω τη νεανικότητα των προσώπων στις φωτογραφίες.
Τα μεγάλα μου πάθη, με δέρμα και αυτά-μοιάζουν με παιδιά που δε γερνάνε ποτέ-και εγώ μπορώ μόνο να τα αγκαλιάσω , να τα χαϊδέψω - να τα καταλάβω.
Όσα άσχημα όχι είπα, τόσα γύρισαν σε μένα-και τώρα που ισοφάρισα τα όχι μπορώ να σταματήσω και να δώ το τώρα μου μέσα από μια στοίβα παλιών φωτογραφιών.
Είπαμε...πάντα ήμουν οπτικός τύπος.
2 comments:
Βλέπουμε την αλήθεια πια, τέρμα τα δανεικά και τα δανεισμένα…
Είναι καλό να είσαι οπτικός τύπος, βρίσκονται άλλωστε όλα μπροστά στα μάτια μας…
…και τι «καλή Άνοιξη» μπορώ να ευχηθώ που εδώ συγνέφιασε και ψιχαλίζει ο καιρός…
βροχερά και εδώ-μια ευκαιρία για χουχούλιασμα φθινοπωρινό...από αύριο ήλιος και οι φωτογραφίες στα συρτάρια τους*
Καλημέρα ήχε μου**
Post a Comment