Μέσα στη  αγκαλιά μου απλώνομαι.

Θάλασσα ζεστη γυαλίζω τα κοχύλια μου

και απο το τέλος της αχτίδας αντανακλώ την έρημο.

Πάνω σε χρόνους άχρονους αλλάζω επιφάνειες κάθε λεπτό 

και κάθε λεπτό είμαι άλλη- 

-απο την ίδια σύσταση.

Δεν αναπνέω-

απλώνομαι -

από τη μια άκρη μου στην άλλη 

ανακαλύπτω

καταπίνοντας λίγη ακόμη στεριά- 

-στεγνή-

αφήνω να ζήσουν μέσα μου όλες οι εικόνες

-λίγο αλλιώς-

υδάτινα ντυμένες

απο το υγρό στην άκρη των βλεφάρων.