Ήχος σπίρτου.
μυρίζει η ψυχή θειάφι.
Τα παιδιά κοιμούνται κι εγώ στα κρυφά κλέβω μια ανάσα καπνού όπως όταν έκανα τα πρώτα μου τσιγάρα.

Ο μικρός κλαίει.

Το τσιγάρο μόνο του, στο αυτοσχέδιο τασάκι - αγχωμένα ελεύθερο- θυμάται τα όνειρα των χειλιών μου όταν έβγαινα με ορμή στη ζωή.

Είμαι παιδί- έφηβη -ζωντανή-
είμαι αυτή που φωνάζουν μαμά.

Το χθές μπλέκει το παρόν μου
ή εγώ είμαι το χθές και το σήμερα δεν μπορεί να με αφομοιώσει.



1 comment:

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... said...

Δεν ήμαστε εκείνο που πλεονάζει.
Το σήμερα εξορίζει πάντοτε ότι είναι πιο πάνω από εκείνο.

Τι έχει το σήμερα και πρέπει να μας αφομοιώσει;
Γιατί εκείνοι που πρέπει κάτι να αφομοιώσουν να μην ήμαστε εμείς;


Όσα αύριο κι αν έλθουν τα παιδιά πάντοτε παιδιά θα είναι, θα τρέχουμε στο δάκρυ τους, κι επιστρέφοντας στο πατρικό τους σπίτι θα νιώθεις το ίδιο να χρειάζεσαι, να κλέψεις μιαν ανάσα καπνού στα κρυφά και τότε θα σε κάνει ευτυχισμένη.

Αλήθεια είναι πως στον επαναπροσδιορισμό μένουν στην απέξω τα όνειρα των χειλιών αφού έχουν την θέση τους παραχωρήσει σε άλλα όνειρα.

Και η ζωντάνια της εφηβείας σου θα βγαίνει παρέα με τα τραγούδια στην άκρη της νυχτιάς (ακόμα περιμένω να τ’ ακούσω)…

Κάτω από τους λογαριασμούς στο ψυγείο περιμένουν οι στίχοι και οι μουσικές…

older posts