Βγαίνω στο μικρό μπαλκόνι της κουζίνας - ανάβω τσιγάρο. 
φυσάει πολύ σήμερα. 
Όταν ήμουν παιδί, είχα πεί πως με μαγεύει η θάλασσα στον ανοιχτό ορίζοντα.
Και ο Θεός με άκουσε.
Ενάμισι μέτρο μακριά από το μικρό μου μπαλκόνι, μου δόθηκε ένας ψηλός- ατέλειωτος καμιά φορά - γαλάζιος τοίχος. 
"Πλάκα μου κάνεις" σκέφτομαι.
Σηκώνει αέρα.
Ακούω μόνο γδαρμένες τέντες.
'Δε μασάω" μουρμουρίζω.
Μισοκλείνω τα βλέφαρα και βλέπω έναν γαλάζιο ορίζοντα.
Βλέπω αχνά τη θάλασσα στα όρια της να ακουμπάει τον χωρίς σύννεφα ουρανό.
Η πραγματικότητα δε θα με κοροϊδέψει.

Από το μικρό μπαλκόνι της κουζίνας μου, βλέπω τη θάλασσα-
κι αν συνεχίσει ο αέρας ίσως το πρώτο πλοίο να φανεί...


1 comment:

elafini said...

Πολύ δυνατό ήταν αυτό...

older posts