Πονάω γαμώτο.

Για αυτό φεύγω. στην εθνική πετάω τα ρούχα μου 

να ζεσταθεί το σκαρί των ονείρων.

Συνοδηγός μου δεκάδες μπλοκάκια και ένα μελάνι.

Ενα μελάνι για τη ζωή μου.

Στάζει απο ψηλα 

κυλάει μέσα στις ρωγμές του δέρματος

μέσα στις ρωγμές της κάθε σελίδας.

Στην εθνική κλείνουν οι πόροι

και το μελάνι σχηματίζει την ευθεία.

Ξαπλώνω στη γραμμή του δρόμου, πίσω από τα μάτια μου.

Κλείνομαι και τότε ανοίγουν όλοι οι

 δρόμοι.

Θα κάψω το όχημά μου.

Τα δεκάδες μπλοκάκια του.Θα μονολογώ την ιστορία μου-αυτόματη γραφή-έχω την ευθεία μου τώρα. εθνική -και μια ευθεία σαν δρόμος-και εγώ-σαν δρόμος πάνω του και πάνω μου,να χύνω όλο το μελάνι,να γίνομαι σελίδα άγραφη,γεμάτη σκόνη ,γεμάτη ταξίδι.

Σταματάω στα μοτέλ των απόκληρων , των ξεχασμένων- και ζω ξανά - 

για μια φορα- 

μόνο για σήμερα

δε θα κοιμηθώ πουθενά.