θυμάσαι όταν ζούσαμε? 
Βγαίναμε στους δρόμους με πεινασμένες για όνειρα ψυχές. Τρέχαμε στους μεγάλους δρόμους, να συναντήσουμε τις εικόνες. Είμασταν η μέρα και η νύχτα μας, σε φώτα και σκιές. Αφήναμε ανοιχτές τις πιθανότητες μας για αλήθειες. Θυμάσαι όταν ζούσαμε? Ατέλειωτες λέξεις, η μία μετά την άλλη-να δημιουργούν τις σκέψεις μας. Να συζητάς και να το νιώθεις. Πως κάτι λές. Πάνω στις σκηνές του ονείρου, μαγεύαμε τα φώτα. Κερνούσαμε ποτά τις λύπες μας και κάναμε παρέα.
"Είναι η εισαγωγή μου- βάλε μια βότκα- βγαίνω" λέγαμε. Θυμάσαι πώς η ζωή ήταν δική μας? (Και τώρα είναι- και τώρα είναι.)
Πάνω στις πρώτες νότες ανοίγαμε τα χαρτιά μας και λυτρωνόταν η ανάγκη. 
Θυμάσαι τις ανάγκες? Γερνάνε τώρα, με κουρασμένα σινιάλα- σταμάτησαν να προσπαθούν.

Είχα ακούσει ένα τραγούδι όταν ζούσα.
Κι όσο απομακρύνομαι ξεφτίζει. 

Άδειασε η σκηνή , άδειασα και εγώ.

3 comments:

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... said...

Θυμούμαι ένα πρόσωπο παιδικό πίσω από μιαν αυλόπορτα.
Θυμούμαι δυο μάτια δακρυσμένα, καιρό μετά, και κλειστά.
Πάλλονταν οι φωνητικές χορδές και το μικρόφωνο αγκάλιαζε λέξεις και νότες.
Δεν είναι που πλάσθηκε γι’ αυτό, που μαγεύθηκε είναι.

Η βότκα να αδειάζει στο ποτήρι, το όνειρο να κρύβεται πίσω από τις λέξεις, τα βήματα να βγάζουν πάντοτε μπροστά στο μικρόφωνο.
Κι εκείνο να αγκαλιάζει, ολοένα να αγκαλιάζει.

Και τ’ όνειρο πάντοτε κλεισμένο πίσω λέξεις, να ζωγραφίζει νότες σιωπηλές και πιάνο που ‘κλεψαν τις χορδές του…

ξανθίππη said...

...με έκανες να δακρύσω με τις λέξεις σου, με τη μουσική σου και με τη φωνή σου...
Μια μεγάλη αγκαλιά. Και μια γουλιά οινόπνευμα σ'αυτά που έφυγαν, σ' αυτά που θα φύγουν και σε όσα ίσως έρθουν...

Τι μέρα κι αυτή...

ion said...

ήχε**
το όνειρο πάντα κλειστό - τρεμοπάιζει..

ξανθίππη**
εγώ και η χαμένη μου φωνή..τα ξέρεις..
μια γουλιά ακόμη..
συμφωνώ,,τί μέρα κι αυτή..

older posts