Μικροφωνίζω.
Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο επαναλαμβάνω τα λόγια μου. Χρειάζομαι άλλους ρόλους να φορέσω.
Ξεφτίζω μωρό μου.
Σκορπιες σκέψεις μου βάζουν ταχύτητες. Τόσα χρόνια σιωπής δικαιούμαι τον γραπτό λόγο . Με έριξαν που δεν μου τον έδωσαν.
Δεν ξέρω να γράφω. Δεν ξέρω να μιλώ. Δεν έχω λέξεις δικές μου.
Φανάρι κόκκινο.
Στίχοι διακόπτουν τη σκέψη.
Τί μου ήρθε..
Παύλος. Ο μικρός.
"Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί, τη μέρα που θα επιστρέψεις. Θα 'ρθει αυτό μην το γυρέψεις - και θα σου πεί..Αερικό είσαι. Αερικό...".
Πράσινο.
Ανακτώ τις αισθήσεις μου. Ταχύτητα.
Πλησιάζω στο βωμό μου.
Δεν μου χαρίστηκε ο γραπτός λόγος, μόνο φωνή ηλεκτρική .
Κι αυτή προσφέρω .
Για να αδειάσω λίγον αέρα.
5 comments:
καλημερούδια!
ελαφάκι την καληνύχτα μου..αν θες αύριο κερνάω καφεδάκι με ζεστό κεϊκ...
τώρα το είδα βρε Ιον αυτό....κλαψ...
Έτσι καθώς αέρα θα αδειάζεις, τις άδειες βαλίτσες εκείνων που ξόφλησαν το χρέος τους στον Θεό με λέξεις ψεύτικες παραπλανητικές δεν θα καταφέρεις ποτέ να γεμίσει παρά μόνο εκείνων που έμαθαν με εκείνες να μιλούν και με σιωπή πολύ στα χείλη, στα στήθη τους μια ανάσα καινούργια, άφθαρτη θ’ ακουμπήσεις να πλάσουν έναν νέο κόσμο.
Σκέψου μονάχα πόσος ήλιος μένει για όλους εκείνους μπορούν ακόμα και χαμογελούν ειλικρινά ακούγοντας την φωνή σου…
Επιτέλους συνδέθηκες;
Γιούπι!
Post a Comment