Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ (1914-1953)
μετάφραση: ΒίλκηΤσελεμέγκου-Αντωνιάδου
7 comments:
χωρίς να είμαι τίποτε άλλο
από κόκκος άμμου
βυθίστηκα
στις λίμνες των ματιών σου
xxx
χρωματισμένα από τα καθρεφτίσματα του ήλιου στο βυθό
Έτσι τα παιδιά με την αθωότητα τους κοιτάζουν μπροστά και δεν φοβούνται τίποτα!Την καλησπέρα μου!
Αν το τραγουδήσεις μπορεί και να ακουστεί καλύτερο.. τι λες?
Φιλια ευαισθητη σοκολατιτσα ;)
φτυαράτσι**
καλημέρα βασιλένιο φτυαράτσι*** τα παιδιά δε φοβούνται και εμείς φοβόμαστε το παιδί που έχουμε μέσα μας..είναι τρελοι αυτοί οι Ρωμαίοι..
shades**
μμ..όταν είναι αληθινό τραγουδιέται ακόμη καλύτερα**
Candy**
να έχεις μια υπέροχη ημέρα** καλώς σε ξαναβρήκα!
Συγκινητικό και λυρικότατο. Καλημέρα.
Υ/Α
Post a Comment