Πρωϊνό ξύπνημα

Διορθώνομαι με όρους θεάτρου.
Πρόσωπο-Βαμπ.
Αναδύομαι από το σκουριασμένο μου τώρα.
Στο ράδιο η Piaf έχει ήδη μπεί στη ψυχή της.
Μια μελωδία και η ανάσα της αιωρείται αέναα.
5 cm πάνω απ'το καινούργιο μου δάπεδο κινώ το ζωντανό μου σώμα.
Σε μια γωνία η Γώγου, ασπρόμαυρη, χορεύει ζεϊμπέκικο.

Σημειώνω τις νέες συντεταγμένες.
Να μη ξεχάσω.
Το σημείο εκκίνησης.
Για μένα και όλα τα πρόσωπα που εγώ γέννησα.
-και άφησα να υπάρξουν.

..Διορθώνομαι.

πάμε..

Δυναμώστε την ένταση της μουσικής. Κάνω διάλλειμα και γουστάρω . Μισή γη,μισός αέρας. Αυτό είμαι. Τώρα. Χθές. Πάντα. Καλημέρα..

Αλλάζουμε;

Κλειστό
λόγω in real life μετακόμισης..

Άλλοι πάνε διακοπές και εγώ κουβαλάω κούτες..

αλλά..
Θα επανέλθω .. από νέο σπίτι.. με άλλα χρώματα.. και διάθεση ..

Μέχρι τότε.... συνεχίστε με τρέλα...

χρώμα

Νομίζω πως είμαι μόνη
Κοιτάω καλύτερα..
στο δρόμο για τη γκρί δουλειά με συνοδεύουν πολύχρωμα σκουπίδια.

κόκκινα μικρά τενεκεδάκια κοροϊδεύουν τη στιγμή που μελαγχόλησα.
λαμπυρίζουν το logo τους κάτω απο τον ήλιο.
φλούδες χορεύουν -σκαρφαλώνοντας επιδεικτικά στις γάμπες μου.
Κάποιος που χθές βαρέθηκες έφτυσε πάνω τους την λάθος υγιεινή του ζωή.
Δεξιά μου η μεγάλη βιτρίνα , γεμάτη ύφασμα.
Μου προτείνει να ντύσω τη ντροπή μου.
Για να φανώ δυνατή και φέτος.
Να βάλω χρωματιστά πάνω μου πανιά.
Αλλιώς για αυτούς δεν υπάρχω.
Περνάω τη μέρα μου δίπλα στο τίποτα.
Γερασμένες ψυχές πασχίζουν.
Ενώ γερνούν.
Να σκοτώσουν την δική μου ζωντανή ακόμη ψυχή.

Ο κόσμος τους είναι γεμάτος καμένα δάση, μισολειωμένα κουφάρια,
μισοφαγωμένες ψυχές,
ηλίθια χαμόγελα.

Δεν τον θέλω.. έφτιαξα δικά μου χρώματα και ετοιμάζομαι να βάψω. ..
Το νιώθω.
και εσύ κρατάς ένα πολύχρωμο πινέλο.
Κυριακάτικο -
γεμάτο αληθινή ζωή.

Πάμε;

μαμά τί είναι δάσος;;

φωτογραφίες από το blog -Indymedia

Κυριακή απόγευμα η συνείδηση χτύπησε πράσινο..

ανάμεσα σε παιδιά, ποδηλατες, bloggers , μπουχτισμένο από την υπεροψία και ανευθυνότητα των 300+ κόσμο, μύρισα ξανά όλα τα καμένα δάση.

ή μήπως ήταν η σαπίλα μέσα απο τα έδρανα της βουλής;;

Χαίρομαι που είμασταν εκεί..

αναμένοντας τη συνέχεια..


υ.γ.
Κυριακάτικα νέα :
Salata
menios
exitmusician
oikos antoxis

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,

περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,

περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ (1914-1953)

μετάφραση: ΒίλκηΤσελεμέγκου-Αντωνιάδου

Σκιές

ό,τι κοίταξες είναι ψέμα. αυτό που είχες μπροστά σου μια φευγάτη ανάμνηση ζωής και θανάτου.
μια συντομη επεξήγηση αυτού που υπήρξα.
δεν υπάρχω για τίποτα παρά για αυτό που μπορούσα να είμαι και ακόμη ονειρεύομαι -βράδια που φεύγω απο τον κόσμο τούτο - πως γίνομαι.
γιατί ποτέ αλλιώς δεν υπήρξα και ποτέ σε άλλο δέρμα δεν θα μπορέσω να πάρω ζωή.γιατί τίποτα δεν θέλησα άλλο. Μόνο άξια να υπερασπίζομαι αυτή τη ψυχή που τόσα μου πρόσφερε και τόσα λίγα της δίνω.
γιατί δεν ζήτησα τίποτα παρά αυτά που πάντα μου αναλογούσαν.
πολλά τα βλέπεις..
ίσως γιατί δε με ξέρεις

με τα λόγια του χρόνια πριν όπως τώρα..

Τους ρώτησαν αν θέλουν να γίνουν βασιλιάδες ή αγγελιαφόροι των βασιλιάδων. Σαν τα παιδιά διάλεξαν όλοι το δεύτερο. Έτσι υπάρχουν μόνον αγγελιαφόροι που τρέχουν γύρω γύρω στον κόσμο και φωνάζουν ο ένας στον άλλον- αφού δεν υπάρχουν βασιλιάδες- ακατανόητα μηνύματα. Θα ήθελαν να δώσουν ένα τέλος σ'αυτή την άθλια ζωή, αλλά δεν τολμούν να πατήσουν τον όρκο τους.

Φ.Κάφκα

μια νύχτα που κάηκες

εδω που βρισκεσαι με τέτοια ζέστη δεν θα μπορέσεις να ονειρευτείς ξανά. σε εκατό χρόνια το παιδί του παιδιού σου θα ξυπνήσει αλλόκοτα μιγάδικο. πιο σκουρο από τη γιαγιά και τον παππούλη στις φωτογραφίες από την άλλοτε πληθωρικοκοσμική μύκονος λαντ θα αναρωτηθεί για το γνωστό " απο που είμαι ποιός είμαι". Γιατί η γιαγιά μου είναι ασπρη και εγώ φέρνω σε μπραζιλο αφρικάνα... και το άμοιρο παιδάκι σου που λόγω δουλειάς το κράτησες στην Αθήνα με 49 βαθμούς να παίζει με το είδωλό του στον καθρέφτη, σαν μια καλή μαμά θα ψάχνει να βρεί την απάντηση..