πετάω πάνω απο τη στέγη του σπιτιού σου. κρύβομαι στην άκρη που έχτισες για να μην φτάνω.
είμαι μικρή.φόρεσα ένα ρόζ πανι για να γελάσεις.αλλάζω το σχήμα μου. σου θυμίζω τα ιδρωμένα όνειρα που ψιθύρισα στον ύπνο.
όχι σε σένα. ποτέ σε εσένα.
γλιστράμε μαζί. στα δύο μονοπάτια που ποτέ δεν μας βγάζουν στη μέρα.
γλιστράμε σε ένα μόνο όνειρο.

Ονειρεύτηκα πως δε χόρευα με κανέναν.
είχα βγάλει τα δύο μου πρόσωπα.. όλο το βράδυ τα άκουγα να φεύγουν.
χορεύοντας μόνη.

μεσημέρι.
σε μια πλακόστρωτη πλατεία.
γεμάτη κόσμο.
δε σκεφτόμουν πια.
μόνο χόρευα.
μόνη.

σε μια πλακόστρωτη πλατεία.

γεμάτη κόσμο.



6 comments:

Paolo said...

Περάσαν μέρες, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα, ναι, είναι πιο ωραία η μέρα. Φιλιά

ion said...

paolo**
είναι όμορφα σήμερα..καλημέρα και πάλι**

elafini said...

να υποθέσω πως ήταν το βαλς του Κοέν?

ion said...

να το υποθέσεις..
γύρισες κι όλας σπίτι?
Γρήγορο ελαφάκι..

elafini said...

χοπ χοπ..;)

Anonymous said...

λα λα λα λα
φιλί

older posts