Μόλις μπήκα στην πόλη και θυμήθηκα πάλι πως είναι να ξεχνάς.

Ξέχασα πως η ζωή μου ίδια δεν είναι με αυτά που τα μικρά μου όνειρα ψιθύριζαν.
Θυμήθηκα πως δύσκολα κατοικείς σε κάστρα.

Κάποιος,χωρίς πρόσωπο πια, με είχε ζωγραφίσει.
Γύρω μου υπήρχε ένα δάσος,γεμάτο γκριζες και πράσινες σκιες.
Με αγγίζει η φύση του είπα.

Γέλασε και με ονόμασε ξωτικό του δάσους που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά.

Θέλω πάντα να θυμάσαι ποιά καθρεφτίζεται κάθε φορά που αφήνεις το μέσα σου ελεύθερο
είπε..

...Μόνο που ξεχάσε αυτός.

και εγώ πασχίζω να αποδείξω στον καθρέφτη το είδωλό μου..



9 comments:

elafini said...

καλώς ήρθες Χιονάτη

Anonymous said...

Καλώς ήρθες γλυκιά.
Αλήθεια πως είναι να ξεχνάς;

elafini said...

τι ωραίος ο paolo..και η συνέχεια του κειμένου ..

ion said...

elafini..
τέλειος ο Paolo. οπως και τα κάστρα της συνέχειας..

dolphin..
καλως ήρθαμε όλοι..δεν μου αρέσει να ξεχνάω..είναι διαγραφή αυτών που σε διαμόρφωσαν η λήθη.
χαιρομαι που σε "ακούω" πάλι δελφινάκι

Anonymous said...

Σήμερα διάβασα τη συνέχεια... και... ξέρεις τι λέω; ούτε αυτός ξέχασε...
Σε φιλώ καλή μου

Anonymous said...

...Και πάντα θα υπάρχεις!
Υποκλίνομαι!

Anonymous said...

κατάλαβες φαντάζομαι ότι το τελευταίο σχόλιο πήγαινε στο άλλο πόστ... το έβαλα και εκεί! σόρυ :(

ion said...

dolphin**
υπάρχει ακόμη..διαβρωμένος αλλά πάντα ο ίδιος μέσα του..
σμακ

Anonymous said...

Έχετε σίγουρα κάποιες ευχάριστες γνώμες και απόψεις. Το ιστολόγιό σας προσφέρει μια φρέσκια ματιά σε αυτό το θέμα.

older posts