Μόλις μπήκα στην πόλη και θυμήθηκα πάλι πως είναι να ξεχνάς.

Ξέχασα πως η ζωή μου ίδια δεν είναι με αυτά που τα μικρά μου όνειρα ψιθύριζαν.
Θυμήθηκα πως δύσκολα κατοικείς σε κάστρα.

Κάποιος,χωρίς πρόσωπο πια, με είχε ζωγραφίσει.
Γύρω μου υπήρχε ένα δάσος,γεμάτο γκριζες και πράσινες σκιες.
Με αγγίζει η φύση του είπα.

Γέλασε και με ονόμασε ξωτικό του δάσους που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά.

Θέλω πάντα να θυμάσαι ποιά καθρεφτίζεται κάθε φορά που αφήνεις το μέσα σου ελεύθερο είπε..

...Μόνο που ξεχάσε αυτός.

και εγώ πασχίζω να αποδείξω στον καθρέφτη το είδωλό μου..