Κρατάς μια γαλάζια σφαίρα.
Με αγγέλους, ψεύτες, αγάπη,
δολοφόνους, ανάγκη, λέξεις, μουσική, απόγνωση, κήπους,φωτιά, δύναμη, πόλεμο, αέρα, μαγεία,
αγγίγματα, πείνα, προσπάθεια,
βια, θλίψη, μελαγχολία, πόνο, δόγματα, αλήθειες, στοργή,
πάθη,απελπισία, επαίτες, σκοτάδι, ιστορίες, λύτρωση, αγάπη,
θάλασσες,λάθη, χειμώνες, σύμβολα, ζήλεια, χαμόγελα, γωνίες,
σκοτάδι, σκέψεις,φωνές, λάθη, ληστές, καθρέφτες, ανθρώπους..

Και εσύ στο μικρό κουτί σου σκαλίζεις το ταβάνι μήπως βρείς λίγο ουρανό.

ion

Μπορεί να μην είναι το σήμερα που θα φύγω.
Μα κάποια ταξίδια υπάρχουν πάντα.
Αυτά που δεν ταξίδεψαν.
Αυτά που οι στιγμές τους δεν ολοκληρώθηκαν.
Μπορεί να μην είναι το σήμερα που θα φύγω.
Αλλά δεν θα μείνω πίσω.
Ακόμη και στις πιο μικρές κρυψώνες μπορώ να φύγω μακριά..

θέλω να τρέξω. Να γελάσω..Να δω την ανατολή. Να κοιτάξω ψηλά. Να αναπνεύσω. Να βυθιστώ. Να αγγίξω την σκοτεινή άμμο. Να μαζέψω τη ζωή μου απο όλα τα σημεία που την σκόρπισα. Να τραγουδήσω την πιο μαγική μελωδία. Να αγγίξω αυτό που ποτέ δεν έφτασα. Να σκορπίσω όλες τις λάθος ανάσες. Να γυαλίσω τα όνειρά μου. Να φωτίσω τις γωνίες. Να σταματήσω να φοβάμαι.Να σταματήσω να σταματάω. Να μην αλλάξω. Να μη ξεχάσω. Να δώ την άλλη πλευρά. Να ταξιδέψω μακριά. Να μη βλέπω πως έγινε αυτή η χώρα. αλλού. Θέλω ανθρώπους που θέλω.Να ξεσκαρτάρω τη ζωή μου. Να πάρω το επόμενο τραίνο. Να μπορώ.Να θέλω.

θέλω έναν κήπο μέσα στη θαλασσα.

Θελω καφέ..

πετάω πάνω απο τη στέγη του σπιτιού σου. κρύβομαι στην άκρη που έχτισες για να μην φτάνω.
είμαι μικρή.φόρεσα ένα ρόζ πανι για να γελάσεις.αλλάζω το σχήμα μου. σου θυμίζω τα ιδρωμένα όνειρα που ψιθύρισα στον ύπνο.
όχι σε σένα. ποτέ σε εσένα. γλιστράμε μαζί. στα δύο μονοπάτια που ποτέ δεν μας βγάζουν στη μέρα.
γλιστράμε σε ένα μόνο όνειρο.

Ονειρεύτηκα πως δε χόρευα με κανέναν.
είχα βγάλει τα δύο μου πρόσωπα.. όλο το βράδυ τα άκουγα να φεύγουν.
χορεύοντας μόνη.
μεσημέρι.
σε μια πλακόστρωτη πλατεία.
γεμάτη κόσμο.
δε σκεφτόμουν πια.
μόνο χόρευα.
μόνη.
σε μια πλακόστρωτη πλατεία.

γεμάτη κόσμο.

Κλειστό λόγω ίωσης..


Απολαύστε τα αστέρια και έρχομαι....
**************************

Στο τελευταίο βαγόνι σε περιμένω..
μέσα στη σκιά. . τα δάχτυλά σου θα με καταλάβουν..
σε ένα ξεχασμένο καφέ..
κανείς δε περνά. κανείς δεν είδε πως έδεσα το βαγόνι σε αυτή την πορεία.
έλα..το έχω δέσει σε ράγες γδαρμένες στο άπειρο..
θα ταξιδεύουμε μέχρι να φτάσουμε στην ηδονή.
θα σου ανάψω μια μικρή φλόγα να καθρεφτίζεσαι στο κόκκινο κρασί μου.
Κι όταν το ταξίδι δεν θα σου θυμίζει ζωή θα σου χαρίσω απο εμένα πνοή αγγέλου.
μέχρι η πνοή να μη σου προσφέρει ανάσα.

Ανάβω τσιγάρο. ..κοιτάζω τον ουρανό και προσπαθώ να μιλήσω.

δύσκολες οι λέξεις πάλι..
δεν καταφέρνω να πώ τίποτα που αξίζει να ειπωθεί.
Κάποιος άλλος ίσως μιλήσει καλύτερα απο εμένα..
Έτσι κι αλλιώς απο εμένα μόνο παράξενους ήχους θα ακούσουν ..

θα αρκεστώ στον ουρανό..και τη φωνή της Βιτάλη..
αιώνια στροφή προς τα μέσα..

σήμερα δε μελαγχολώ..
είναι όμορφα εδώ.
χαμογελώ κι ας μη το βλέπουν..

fragile...

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

Διάλεξε με.

Ανάμεσα σε όλα.. διάλεξε εμένα.

Στέκομαι εκεί που το φως τελειώνει..

Κλείσε τα μάτια.

...αν συνηθίσεις το σκοτάδι θα με δεις . .

Ακούς;

μην ανασαίνεις..

άσε τη φωνή του να σου δείξει πώς η ανάσα αξίζει να σβήσει την αιωνιότητα.

Πώς έμαθα να τραγουδώ..

Θυμάμαι ξανά το σκοπό που μου εξομολογήθηκες κάποια στιγμή της αιώνιάς σου νιότης. Ακούμπησες τη μελωδία, αγέννητο παιδί λες, στον τόπο που αναπνέω και έμαθα να σκαρφίζομαι νότες.
Μια νέα ποίηση ακούστηκε.
Το ξέρω.. δε γεννήθηκα σωστή .
Μόνο παράξενη, απο όνειρο βγαλμένη.
Και όσο κι αν θέλησα να το διαδώσω δεν ακούστηκα ποτέ.
Μόνο με μια φωνή γεμάτη νότες κατάφερα έστω και λίγο να ακουστώ μέχρι εμένα.

Και έτσι μόνο μπορώ.
Να με γυρνάω στο όνειρο που πάντα μέσα του υπήρχα.

Μόλις μπήκα στην πόλη και θυμήθηκα πάλι πως είναι να ξεχνάς.

Ξέχασα πως η ζωή μου ίδια δεν είναι με αυτά που τα μικρά μου όνειρα ψιθύριζαν.
Θυμήθηκα πως δύσκολα κατοικείς σε κάστρα.

Κάποιος,χωρίς πρόσωπο πια, με είχε ζωγραφίσει.
Γύρω μου υπήρχε ένα δάσος,γεμάτο γκριζες και πράσινες σκιες.
Με αγγίζει η φύση του είπα.

Γέλασε και με ονόμασε ξωτικό του δάσους που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά.

Θέλω πάντα να θυμάσαι ποιά καθρεφτίζεται κάθε φορά που αφήνεις το μέσα σου ελεύθερο είπε..

...Μόνο που ξεχάσε αυτός.

και εγώ πασχίζω να αποδείξω στον καθρέφτη το είδωλό μου..