Όλα είναι απλα. Τόσο απλά που μας μπερδεύουν. Γιατί δε μαθαμε να αφαιρούμε -μόνο να προσθέτουμε. Πάντα προσθέτουμε-και τρέμουμε τις αφαιρέσεις.

Μόλις αδειασουμε θα είμαστε γεμάτοι-δεν το ήξερες αυτο?

Όταν αφαιρούμε φτανουμε στην αρχή μας. Αυτη τη σταθερή -αμεταβλητη αρχή-της οποίας χρωστάμε τα πάντα μας.

Δεν εψαχνα ποτέ για απαντησεις-μόνο αφαιρούσα...

Ετσι ήξερα πάντα να βρίσκω τις απαντήσεις μου...

Κρυμμένες μέρες.

Μεσα στον αέρα που άφησα απ'εξω.

Κρυμμένη και εγω.

Εξω απ' τον κόσμο που με αφησε μόνη.

Και δεν μιλάς για αλήθειες, ποτε. Μόνο τις ιδιες λέξεις αναπλάθεις-παιζοντας με τα γράμματα- λες και τους άλλους ξεγελας-χωρίς τη ζωή σου να λογαριάζεις.

Και έχεις να πιείς μέρες-και η αλήθεια έγινε αδιάφορη.

Και εχεις να κάνεις πολλά ακόμη -μα εισαι εσυ και όλοι λείπουν-όσο πριν κι ακόμη πιο πολύ.

Και έχεις και μια στιγμή -που διαρκεί όλη τη μέρα

Και έχεις και μια στιγμή-όση κι η νύχτα μαζί-που είσαι εσυ-και όλα τα μέσα που στριμώχνονται στις γωνιές σου-και δεν τα χωράς πια.

Σβήσε τα φώτα -

δε θέλω να με κοιτας.

Η όψη ψεύτικη κι αλλιώς θα είναι

απο αυτά που για σένα φυλάω.

Τα μάτια μόνο...

να ξεπετάγονται

σα μικρά λαμπυρίσματα αστεριών στο μαύρο κύμα.

Δεν υπάρχουν περιθωρια για να μπορεσει καποιος να αντιληφθεί τις πραγματικές του δυνατότητες.

Τα στενα πλαισια του καθωσπρεπισμου, η καταπιέση , ο ευνουχισμός του αυθορμητισμού μας εχουν ξεθωριάσει.

Είμαστε καθαροί από τους λεκεδες που μας κανουν ξεχωριστούς.

Δεν είναι άρρωστο να εισαι διαφορετικός

Είναι άρρωστο να καταπιέζεσαι για να μοιάσεις.

23.01.2011

Αφήσα την Αθήνα πίσω μου.

Κυριακή πρωϊ- ο νέος κήπος ξαπλώνει στο πρώτο φως του ήλιου.

Τα παιδια κοιμουνται ακόμη.

Φτιαχνω καφε.

Ο καθρεφτης εκει.

Ξυρίζω τα μαλλια μου, φευγει το βαρος του κόσμου απο πάνω μου.

Πίνω καφέ.

Βαζω το κόκκινο παντελόνι-(αυτό που "δε μου πάει")

Ο Jeff Bridges μιλάει τη μουσική του

και εγω ταξιδεύω στις μακρινές σκέψεις κοντινών ψυχών.

Είναι πρωϊ ακόμη.

Μα σημερα όλη τη μερα πρωϊ θα είναι...

χρόνος

Κυκλος ο χρόνος

-γεμάτος τροχιές παράλληλες

-τροχιες με ανθρωπους στα συρματά τους

-γυρω απο μόνο ένα σημαντικό (εντελώς ασήμαντο) κέντρο.

Και εγω ζηταω σπείρες /μπλεγμενες/μεταξυ των αστεριών /των σκουπιδιών του διαστηματος/

Και εγω δενω τα συρματα/

Και εγω χαλάω τις τροχιες/τη συνέπεια του χρόνου/πηδαω απο τροχιες στο κενό/αγαπάω τους πιο αδυναμους /(κρατιουνται με δυσκολια πια)

χορευω μεσα στο χρόνο /ανακατευω τα λεπτα του.