...και θέλω να δω ανθρώπους ίδιους, στα χρώματα των ονείρων μου. όχι άλλους.
...και θέλω να αναπνεύσω αέρα, αυτόν της νύχτας που ανεμίζει στους μεγάλους δρόμους....και μουσικές...Ναι...μουσικές .
Μέσα στο κεφάλι μας όλα τα soundtrack του κόσμου να σιγοντάρουν τη ζωή μας.
2 comments:
Ώρες ώρες νιώθω πως είσαι η Γώγου της γενιάς μας – συγχώρεσε μου την σύγκριση, δύναμη μοναδική ο καθένας μας.
Κι από την άλλη, να γνώριζες τι ζητάς μ’ εκείνα τα χρώματα…
Αλλά σίγουρα γνωρίζεις…
Πάντα γνωρίζαμε κι όλο ξεχνάμε...
(Πόσο αγαπώ τις ψυχές που αντεξαν λίγο πιό πολύ μέσα από τις λέξεις. Υπέροχη η Γώγου-δεν κατάφερε ποτέ να διώξει τα χρώματα απο πάνω της... )
Post a Comment