"Είσαι στην άκρη.
Οι φίλοι σου έφυγαν-εσύ έφυγες. 
Βάζεις το χέρι στη τσέπη . Να ανάψεις τσιγάρο,να καθαρίσεις την ομίχλη. Πάντα σου άρεσε -μα δέ σε άφηναν να μπείς μεσα της και τώρα δε σε νοιάζει. Δεν έχεις τσιγάρα. Ισως δεν έψαξες πολύ βαθιά. 
Βγάζεις το χέρι απο την τσέπη και το απλώνεις μπροστά. 
Θυμάσαι ένα ζεστό μεσημέρι -ετρεχε η μηχανή και εσύ συνοδηγός-άπλωνες τα χέρια και ήσουν Θεός. Ησουν.
Κρατάς το χέρι απλώμένο. Κλείνεις τα μάτια. ΔΕν είσαι πια. 
Στέκεσαι στην άκρη. Και είσαι τόσο πολύπλοκα φτιαγμένη που μένεις εκεί. Χωρίς να ξέρεις -αν υπάρχεις-και αν κάποιος έμαθε πόσο διαφορετικά υπήρξες.


Κρίμα δεν είναι που δε σε έμαθαν-μα που δεν είδαν."