(Ο ήχος της σελίδας μου εκκωφαντικός - σκίζεται - όσο εσυ τη διαβαζεις).

Στη γωνιά -αυτη τη βρώμικη γωνιά-

που εχεις χρόνια να περάσεις

ακούγεται το σύρσιμό της- απο τον αέρα- από αυτόν τον κίτρινο αέρα.

Και κοιταζει γυμνή εκείνη τη πορτα-τη θαμπή

που εχει κλείσει μέρες-χρόνια

και τη κοιτάζει γυμνή αυτή τη στιγμή -και την επόμενη-και πάλι.

Ο ήχος της απουσίας εδώ είναι η ηχώ όλων-αυτόν που ήταν κάποτε-στο λησμονημένο κάποτε.

Και μένει εκεί.Αυτή.Η ηχώ.Η απουσία.

Χωρίς εξώφυλλα-χωρίς περίληψη για το περίεργο κοινο.