Μικρή μου
κανείς δε χάθηκε
χωρίς για λίγο να κοιτάξει τον δρόμο που έπρεπε να είχε πάρει.
Πώς μέσα στο κρύο του λάθος δρόμου
κρατάμε ζεστά τα όνειρα;
μέχρι να κρυώσει το σώμα μέχρι να κρυώσει η ψυχή.
Δεν υπάρχω χωρίς το όνειρο μου μα χωρίς όνειρα τελευταία ζω
Γι'αυτό χλωμιάζω και χάνομαι..
μέχρι να το συναντήσω πάλι



μέχρι να το συναντήσω πάλι

ημέρα σήμερα
λύτρωσης ή ύπνωσης
διαλέγεις πνοή
ζείς ή πεθαίνεις
από ανία από επιθυμία από λάθος
άλλων ή δικό σου

ό,τι θες διάλεξε-
έτσι κι αλλιώς θα ξεχαστείς
σε κάποιον τόπο ίσως καλύτερο ίσως πιο φωτεινό

μπορεί να έρθουμε και εμείς
έτσι για παρέα
σε αυτούς που φύγαν
σε εσάς που φύγατε
αλλά είστε εδώ..

Ποιά Ελλάδα; ΠΟιός πολιτισμός;;

Ενα μπουρδέλο γίναμε.
Οι εφημερίδες τσακώνονται μεταξύ τους.
Οι δημοσιογράφοι-εκδότες- καναλάρχες
τσακώνονται για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην ρουφιανιά.
Οι πολιτικοί γαμιούνται και μετά τσακώνονται .
Οι φίλοι "δίνουν" τους συνεργάτες τους.
Ο πρωθυπουργός κρύβεται
Η αντιπολίτευση αυνανίζεται
Η Αλέκα και ο Τσίπρας ανταλλάσουν συνταγές κουραμπιέδων.

Ποιά χώρα ρε;;
Ποιά παιδεία;;
Ποιός πολιτισμός;;
Ανίκανοι ορίζουν τη ζωή μας.

Μία ζωή έχουμε μάγκες,
όχι δύο για να τους χαρίσουμε τα όνειρά μας.
Αυτή είναι η ζωή μας.
Καμία άλλη.

Θα συνεχίσουμε να τους αξιώνουμε;;


'Η θα σκοτώσουμε τους βασιλιάδες ή πάμε για αλλού.

Καμιά ζωή σαν τη ζωή που ζεις, δεν είναι τόσο άδεια και ηλίθια σαν αυτή την τωρινή. Ασχημη κι αρρωστημένη σέρνεται στα πόδια ξένων - ανίκανων βασιλιάδων που δεν σε θέλουν ούτε για υπηρέτη ούτε για δούλο πια. Η αρένα επιστρέφει και το δικό σου αίμα είναι αυτό που πρώτο θα δωθεί.

όχι για το πλήθος

όχι για τα αγρίμια

για το βασιλιά μόνο.

αυτόν

τον ανάξιο

που

δε σε κοιτάζει καν.

Η Mανδάμ θέλει ριλάξ....

Πρωϊ,
σιωπηλά σκαλίζεις τα όνειρα
να τα κρατήσεις λίγο -
μες στην ομίχλη
να τα κρύψεις-
μήπως τα βρούν
και στα σκοτώσουν.

Δε ξεχνάς, μόνο ακίνητη κοιτάζεις

και οι άλλοι θεωρούν πως ξέχασες.

...πως έχασες.


Μα, ό,τι τραγούδισες μέσα σου είναι..
και η σιωπή σου μια μελωδία χωρίς στίχους.

2008 και μετράει από σήμερα..

Η συμμορία έξω απο το ταβερνάκι,
ποτισμένη με καπνό και όνειρα,
σκορπίζει για να αντιμετωπίσει το πρώτο φως της ημέρας.
Γράφθηκε το μανιφέστο των ονείρων.
Οι σκιές των φίλων χάνονται στα υγρά στενά της ελπίδας..
-"Γουστάρω να ζήσω φέτος ρε".
Δεν είναι που άλλαξε ο χρόνος.
Είναι που ξύπνησε ξανά η ανάγκη.
Ελπίδα είναι και μετράει από σήμερα.
Ο δρόμος αδειάζει...

Άντε,
και καλή τύχη μάγκες..