Ένα συγνώμη σε όλα τα ζώα που χθές ξεψύχησαν,
γιατί εγώ
- ο απόλυτος άρχοντας-
εισέβαλλα βίαια στο σπίτι τους..

Πετάω πιο γρήγορα τώρα. Χωρίς αέρα τα φτερά μου συνήθισαν τον ρυθμό που χρειάζονται για να φτάσουν εκεί. Στα αυτόφωτα σημεία του κλειστού μου κορμιού. Ταξίδι δικό μου. Ταξίδι σε μένα. Δεν αλλάζω προορισμό. Τα καλύτερα τοπία βρίσκονται μέσα μας.

Λείπω σε ταξίδι. Δύσκολο μα υπέροχο. Δεν ακούγονται οι φωνές. Μόνο οι ανάσες σας, χτυπάνε στα τοιχώματα της σάρκας μου και με πάνε ακόμη πιο ψηλά.

10:10 π.μ.

Να ξέρεις..
Είμαι καλά τις τελευταίες μέρες.
Φταίει μόνο που σταμάτησα τη ψυχή μου να τρέφω σωστά.

Αυτή μου παραπονιέται.
Όχι εγώ...

02/06/1980

Εξω είναι η ζωή.
Εσύ μόνο στέκεσαι στην άκρη αυτού του φωτεινού πίνακα και με μισόκλειστα μάτια λές τις λέξεις πουλιά και με ένα νοέρό πάτημα της ψυχής σου τα αφήνεις να πετάξουν. Μέχρι που δεν τα βλεπεις πια. Και παραμένεις μόνη, χωρίς αυτά- ξεχνάς πως κάποτε τα είχες εδώ. Σβήνεις την άδεια οθόνη και ανοίγεις τα μάτια. Να συνηθίσουν το σκοτάδι.