11

Στις 11 βγαίνω.
Με βλέπεις κάθε βράδυ σαν άδειο ηχείο να αντανακλώ την ηχώ σκέψεων άλλων που μπορούν να μιλήσουν. Εγώ μόνο ψιθυριστά μπορώ να πω. Και πλησιάζοντας την σύνδεσή μου με τούτη τη γή να ακουστώ μέχρι εκείνο το αγόρι που πάντα είναι κρυμμένο στο πιό μακρινό σκοτάδι. Εκείνον που δε με κοιτά ποτέ. Μόνο κάθε βράδυ έρχεται για να ακούσει την ανάγκη μου για ζωή. Μέσα από λέξεις και δικών του φίλων. Είμαστε ίδιοι με αυτό που η ψυχή μας μαθαίνει. Η δική μου, βραχνή, βαθαίνει όλο περισσότερο. Κάθε νύχτα όλο και πιο πολύ.
Δεν μελαγχολώ..απλά έτσι υπάρχω.
Και όσο στέκονται στην άκρη της σκιάς ψυχές που δεν θέλουν να δουν μα μόνο να ακούσουν εγώ θα χαμηλώνω την ένταση για να γεμίσω το σώμα μου με παραπάνω αέρα. Γεμάτο καπνό και όνειρα.