Μονομάχοι..

Πρέπει να προβάλλω και εδώ κάτι ε?
Να μπορέσω να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον.
Να καταφέρω να διαλέξω απο αυτά που θέλω - αυτό που θα σας προκαλέσει ενδιαφέρον.
Να συνδιάσω τη μουσική μου με τις σκέψεις μου.
Να σκηνογραφήσω τη μαύρη μου σελίδα. Με προκάτ στολίδια. Για να είναι διαφορετική.
Για να είναι cool. Για να διαφέρει. Για να με ακούσετε..
Πρέπει να κάνω και εδώ δημόσιες σχέσεις..
Αλλιώς είμαι μόνο εγώ.

Πρέπει να προετοιμάσω την επόμενη μου ατάκα.
Να είναι περίεργη, με απαιτούμενο ύφος. Για να ακουστεί.
Όπως και έξω. Έτσι και εδώ.
Δεν μιλάω πολύ .Ή δεν μιλάω για αυτά που θα ήθελαν.
Δεν προσαρμόζομαι. Δεν αποκτώ φίλους. εύκολους. Δεν βρίσκω εύκολα ενδιαφέρον σε συζητήσεις. Θέλω να υπάρχω χωρίς αναγκαστικά να μιλήσω .
Μα πρέπει πρώτα να πλασαριστώ ε; για να με ακουσει κάποιος. Οπως εδώ. Οπως και έξω.
Βλέπω σε Blogοτετράδια..."καταθέτουν" τη ψυχή τους .
Και απαντουν σαν αιώνιοι πολιτικοί δημοσιοσχετίστες σε όλα τα σχόλια των περαστικών. Για να συνεχίσουν να ακούγονται.
Και συνεχίζουν.

Καμιά φορά, ξέρεις, αυτός που καταφέρνει να δημοσιεύσει δεν είναι σίγουρο πως είναι ο καλύτερος. αυτός που τραγουδάει στο blog σου δεν είναι ο πιο ταλαντούχος. αυτός που συμμετέχει σε μια παράσταση που χθές είδες δεν είναι ο μοναδικός για το ρόλο. αυτός για τον οποίο διάβασες ένα άρθρο χθές δεν είναι ο καλύτερος (όπως πολλοί λένε).
Ξέρουν να στολίζουν το έξω τους . Και να το πλασάρουν. Παίρνοντας μέρος στο πάρε δώσε της μικρής τους πόλης.
Μιλούν για να ακουστούν πιο δυνατά, σε πιο πολλούς και όχι απαραίτητα για να πούν..


Εχω δεί καλύτερους. Κρυμμένους. Ανίκανους να βγούν στη βουή.

Αλήθεια..