"...Γυρίζω σελίδα-μια γυναίκα φοράει φούστα με δεκάδες μικρά κραγιόν πάνω της, μια κουτή δερμάτινη καμέλια στο λαιμό και δίπλα της ένα γουότερ μπόι με τον κώλο έξω. Λογικό. Ας μεταλλαχτούν οι ασήμαντοι σε ανόσια ύλη. Ένα αγόρι με το σουτιέν του. Λογικό.Ας εκθρονιστεί ριζικά η άχρηστη φύση. Πιο κάτω ένα θέμα χρηστικό: "Πώς τρώγεται ο αρακάς;". Παράλογο. Ο αρακάς δε τρώγεται με τίποτα. Δεν αξίζει να του αφιερώσεις ούτε μισή αράδα. Και, ξαφνικά, μια λεζάντα με καθηλώνει: "Με τί να βάλω μέλι στο γιαούρτι;" Και απο κάτω επεξήγηση: "Απαραίτητο αξεσουάρ διακοπών είναι τα κουταλάκια απο σμάλτο". Στάθηκα πάνω απο μισή ώρα και συλλογίστηκα. Ύστερα με έπιασε ένα υπαρξιακό, παρά κάτι μπεργκμανικό και με βύθισε τελείως... θυμήθηκα πόσες φορές ξύπνησα το βράδυ καταϊδρωμένη-εγώ που οτιδήποτε ιδρώνει δεν με αφορά-γιατί δεν έβρισκα απάντηση σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα: "Με τί να βάλω μέλι στο γιαούρτι;" Ήμουν τόσο αποπροσανατολισμένη, που είχα φτάσει στο σημειο να χώνω τη μουσούδα μου μέσα στο Αττική και να γλείφω. Μόνο και μόνο επειδή δεν έβρισκα το σωστό κουταλάκι σμάλτου. Μια φορά είχα πάει διακοπές με φουσκωτό και ήμουν η μόνη που δεν είχε το ειδικό κουτάλι μελιού απο σμάλτο. Μόνον εγώ. Μεμιάς ένιωσα σαν παιδί που περισσεύει. Η παρείσακτη. Η αποσυνάγωγη. Έγλειφα πάλι μέσα απο το κουτί. Δέκα νεόπλουτοι (μετρημένοι) με σιχάθηκαν.
Ντράπηκα. Πήγα να πηδήξω στη θάλασσα. Με έσωσαν. Ακόμη χειρότερα. Γιατί δεν με ξαναπήραν μαζί τους. Κοινωνική ζωή τέλος. Τώρα μου έμενε μόνο η Λούτσα. Η μοναδική παραλία στον κόσμο όπου κανείς δεν σκέφτεται να φάει μέλι - μόνο κεφτέδες και γιαρμάδες... Δίπλα στο "ενδεδειγμένο κουταλάκι" γιατί τα βάσανά μου δεν τελείωσαν εδώ- άλλο κείμενο (symbol) για το τί θα φορεθεί φέτος και σε ποιό νησί. Στους Παξούς μόνο Μολινάρι, στην Πάτμο Μιζράχι ανυπερθέτως. Στην Τήνο παρεό (ναι, αλλά πώς θα ανέβω με τα γόνατα;), στη Μύκονο Οσμπέκ. Κι αν αφαιρεθώ και βάλω Μολινάρι στην Πάτμο και Μιζράχι στους Παξούς; Θα με στείλει πίσω ο δήμαρχος Παξών; (θα βγει ντυμένος με ροζ δαντέλα Μολινάρι και θα πεί "αυτή η κατσικοκουρεμένη είναι ανεπιθύμητη στο νησί μας;) Στη Δήλο- λέει το άρθρο-μόνο καφτάνια Έτρο. Λογικό. Μη με δει με Μπλουμαρίν το λιοντάρι. Το'χει αυτό το Μαρμάρινο λιοντάρι, που σημειωτέον, είναι πολύ σνόμπ. Πριν κάτσει εκεί ακίνητο για τέσσερεις χιλιάδες χρόνια, πήγαινε σε όλες τις πασαρέλες. Μόλις βλέπει Έτρο το αναγνωρίζει και ηρεμεί.Στη Σαντορίνη μου επιτρέπεται να φοράω μόνο Καβάλι, αυτό είναι εύκολο να το εμπεδώσεις, θυμάσαι γαϊδούρια- καβάλα, άρα Καβάλι είναι τα σωστά. Οτιδήποτε άλλο αν βάλεις, το γαϊδούρι σε ρίχνει στο ηφαίστειο. Είναι εκπαιδευμένο. Στη Νάξο τώρα, Πράντα σπορ. Τα μόνα ενδεδειγμένα. Στην Κίμωλο, Σουπέργκα (που τα θυμήθηκε;), στη Χίο Κέντς. Δηλαδή, δύο πάνινα άσπρα, αλλά άλλο για το ένα νησί και άλλο για το άλλο. Αν τα μπερδέψεις και βάλεις τα ΣΟυπέργκα στη Χίο, για τιμωρία θα σου κολλήσουν σε καμιά φτυσμένη μαστίχα. (Και το σάλιο εφοπλιστή έχει ένα ειδικό οξύ. Μπορεί να μείνει παγιδευμένη για χρόνια με το λάθος πάνινο κολλημένο για πάντα στην άσφαλτο...). Αν, πάλι, πας βράδυ στο Μόντε Κάρλο και φορέσεις μόνο Βαλεντίνο, θα σε περνάνε όλοι-λέει το άρθρο- για την Γκρέις Κέλι. Μια ζωή κόπιαζα να θυμίζω Γκρέις και μηδέν αποτέλεσμα, ενώ ήταν τόσο απλό... ...
No comments:
Post a Comment