Δεν σε καταλαβαίνω όταν μιλάς. Γιατί γεμίζεις τόσο τις λέξεις? Τις φουσκώνεις τις κάνεις κάστρα που μέσα θέλεις τα πάντα να χωρέσεις. Πήγες παλιά στους δάσκαλους που ήξεραν τις λέξεις. Και τη σειρά τους ήξεραν και τους κανόνες. Μα πάντα αρνιόσουν εσύ να συμμορφώσεις όμορφα τα περιττά σου γράμματα.

Πάλι δε σε καταλαβαίνω. Δεν μπορείς να βάζεις όλη σου τη ζωή σε κάστρα λεκτικά. ΔΕν έχεις ζωή αρα δεν έχεις λέξεις? αυτό είναι και όλα βγαίνουν μπερδεμένα? 

Αυτούς που ξέρουνε τις λέξεις δεν τους φοβάσαι; Θα έρθουν και με ένα κόκκινο στυλό θα σου διαγράψουν όλα τα λόγια,  θα σου υπογραμμίσουν όλους τους ανορθόγραφους φόβους.

Πρέπει να τους τρέμεις κρυφά. Ετσι δεν είναι? Γιατί σε βλέπω που ανακατεύεσαι και ξερνάς γράμματα όταν σε κοιτάζουν. 

Διαβάζεις συνέχεια κλεμμένα ημερολόγια και όσο διαβάζεις τόσο ξεχνάς. 

Έχουν κανόνες τα γράμματα και εσύ μέσα σε αυτούς απλά δεν λειτουργείς.

Να βάζεις τελείες στις σκέψεις σου, να είναι δομημένες, να τις χωρίζεις με κόμμα όταν αλλάζεις.

Θέλω να καταλάβεις.

Μια λέξη για κάθε σκέψη, γιατί αλλιώς μόνο ως τρελή ή αγράμματη θα σε θυμούνται.