Γιατί πάντα ήμουν οπτικός τύπος.

Σταμάτησα τα χρόνια μου να προστατεύω. 
Και όσο μεγαλώνω έναν έναν τους παλιούς μου πόνους απομυθοποιώ.


Βάζω τις μνήμες σε σειρά και για πρώτη φορά αναγνωρίζω τη νεανικότητα των προσώπων στις φωτογραφίες.
Τα μεγάλα μου πάθη, με δέρμα και αυτά-μοιάζουν με παιδιά που  δε γερνάνε ποτέ-και εγώ μπορώ μόνο να τα αγκαλιάσω , να τα χαϊδέψω - να τα καταλάβω.


Όσα άσχημα όχι είπα, τόσα γύρισαν σε μένα-και τώρα που ισοφάρισα τα όχι μπορώ να σταματήσω και να δώ το τώρα μου μέσα από μια στοίβα παλιών φωτογραφιών.


Είπαμε...πάντα ήμουν οπτικός τύπος.






older posts