1η Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

1η Ιουνίου

Για αύριο...

Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:

α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.

Σας ευχαριστούμε.

(Πληροφορίες για τη δράση μας εδώ κι εδώ. Η λίστα των λινκς εδώ. )

29/05/1978

θέλεις να μάθεις πώς είναι;
θέλεις να έρθεις να δείς;
απο κοντά η ζωή είναι άσπρη.
Άσπρη σου λέω.
Απο κοντά η ζωή όλα τα χρώματα μέσα της κρατάει.
Θές να σου δείξω;
Εβγαλα το σήμερα σε μια απέραντη αμμο που μόνο τα αστέρια χρειάζεται, για να τα πεί φως.
Θες να έρθεις;
Βάζω απειρα κορμιά.
Δυνατά να αφήσουν αιώνια ίχνη σε αυτή την ξένη παραλία.
Που σήμερα εγώ την καταπατώ.

Και γουστάρω τρελά..

Να γεμίσει η θάλασσα αέρα και μέσα του σαν αγέννητες ανάγκες να ταξιδέψουμε πάλι.
έτσι..
Να τρελαθώ, σε νέα χώρα που κανείς δεν υποψιάζεται το μέσα μου.
Και ενώ θα φέγγω οι άλλοι να αναζητούν σκοτάδι.
Για να μπορώ όπως θέλω να αγγίζω τις μέρες μου.

Και όποτε θέλω να ζω.
Γυρίζοντας από το σήμερα στο χθές
όποτε θέλω.
όπου θέλω.

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις, πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

K.Καβάφης

Stop

Δεν θέλω κανένας να παίζει με τη ζωή μας.
Δεν θέλω να είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν λαβύρινθο ηλιθίων.
Δεν θέλω η απληστία τους να καταστρέφει τόσες όμορφες ψυχές.
Δεν θέλω να υπάρχουν.
Νόμιζα πως δεν έχω δύναμη..
Μέσα απο όλους μας κατάλαβα..
Εχουμε φωνή.
Ας πούμε αυτά που πρέπει.

..Καλό ταξίδι Αμαλία..


για ό,τι εδώ σε πλήγωσε, να παλέψουμε να μην πληγώνει κανέναν πια

DROVE ALL NIGHT

Είναι νωρίς για ζωή αργά για παραίτηση..
Βρέθηκα εδώ για να καταφέρω κάτι.Όχι πολλά//όχι σπουδαία.. Μόνο να μπορώ να χρωματίζω τη ζωή μου, τη ζωή γύρω μου , με χρώματα που δεν θαμπώνουν στο φως. Να βαδίζω χωρίς να χάνομαι. Σήμερα μπαίνω στο αμάξι και φεύγω..Πάω να βρώ τη ζωή μου. Αυτή που γουστάρω να έχω..
Το ξέρω..Κάπου με περιμένει..

Open..

For passengers...

Rooms Available

Million Dollar Hotel

βρέχει..

Θέλεις να ξεφύγεις.
Να τρέξεις.
Μακριά απο όλους αυτούς που σε κρατάνε στο χώμα.
Στη λάσπη δεν μπορεις.
Διαλέγεις ένα σύννεφο;
Να, αυτό που μοιάζει με καράβι.
Να στο χαρίσω.
Να το τραβήξω εκεί κάτω
πριν το αγγίξει η γη.
Κρατήσου γερά..
Σαλπάρεις.

Για όπου η βροχή σε πάει.

Τώρα

Ηρθε στον ύπνο μου όλη η προηγούμενη ζωή μου. Δεν θέλω να σε τρομάξω ψιθύρισε. Δεν θέλω να σε ξυπνήσω. Θέλω να σου θυμίσω ποιά είσαι μόνο. Και ποιά έβλεπες στα τότε όνειρά σου πως θα γίνεις. Πέρασα όμορφα χθές βράδυ. Αυτή ήμουν λοιπόν; Αυτή που μέσα μου ακόμη είμαι; Αλλαξαν μόνο τα γύρω μου.. Και άλλαξαν τόσο πολύ.. Θυμάμαι έτρεχα με μάτια κλειστά χαράματα στους πιό μεγάλους δρόμους με μια φωνή μέσα μου να φωνάζει "πέτα..πιο ψηλα..πιο γρήγορα.. μη φοβάσαι". Δεν φοβόμασταν ..άγνοια θανάτου - Overdose ζωής. Ανάβαμε τσιγάρο, κοιτάζαμε το δρόμο και φεύγαμε. Μακριά. Όπου κι αν αυτό ήταν. Και γεμίζαμε με εικόνες, παρακαταθήκη του χθές στο σήμερα. Γεμίζαμε το μυαλό μας για το κενό του σήμερα. Δεν αναπολώ. Απολαμβάνω το χθές μου, υπενθυμίζοντας στο τώρα μου πως να ξαναγεμίσω.
Σήμερα ξύπνησα κάπου ανάμεσα στο χθές και το αύριο. Το τώρα μου είναι απασχολημένο. Προετοιμάζεται για τη μεγάλη φυγή. Ακούγοντας τον αέρα να το πλησιάζει.. Σήμερα είναι όμορφα. Θα έρθει το χθές να με πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι που θα υπάρχει μόνο το τώρα..

Και όλα θα είναι ζωντανά.

Ορίζουμε τις σκέψεις μας ή οι σκέψεις μας ορίζουν;
Xάνομαι αφού δεν θέλω να ζω έτσι ή ανακαλύπτω πραγματικά εμένα;
Διστάζω όταν δεν φεύγω ή φεύγω γιατί διστάζω.;
Δεν έμαθα λίγα εδω κάτω ..
μα τα πιο μεγάλα τα έμαθα όταν δεν άγγιζα τη γη.
Κανείς δεν θέλει να πει τίποτα απο αυτά που κάθε λεπτό θα έπρεπε να λέει.
Κανείς δεν προχωράει παρά μένει ακίνητος ενάντια στην αντίθετη φόρα.
Κάποιος λέει ψέμματα για να ακουστεί η αλήθεια.
Κάποιος χθές μελαγχόλησε γιατί δεν αντέχει άλλο να ζει μέσα στα ψέμματα αυτά..

Λαβύρινθος η ζωή μας, τόσο αστεία μπερδεμένη.

Σαν ένα παιδί ο Θεός να είναι και εμείς στα χέρια του η γαλάζια μικρή γυάλινη σφαίρα..

γυάλινηαστράφτειτονήλιοπουμέσατηςέκρυψανπρινβγείστοσύμπαν.
γυάλινηαστράφτωτονήλιοπουμέσαμουέκρυψανπρινβγώστονκόσμο
και καθώςμεαυτότοφωςοριζωτηδικημουπορειαφτάνωμεχριεκειπουχρειαζεται
γιανασπασωτησφαιρακαινακρυφτωσταχεριατουπαιδιου..

Υ.Γ. μια βότκα ακόμη παρακαλώ

Ψαρωσα..

Ξυπνησα σε μια διαφορετική πόλη. Εδώ δεν έχει σπίτια, δεν έχει δρόμους. έχει μια στενή θάλασσα που πάντα αλλάζει τη ροή της. Σήμερα θα μπώ στο δάσος της. Θα πιώ καφέ με ένα τεράστιο καλαμάρι και μετά θα περάσω απο μια γριά τσιπούρα να της δείξω πως να αποφεύγει τα αγκίστρια (μέρες μου το ζητάει).. Μπορεί να κατέβουμε και λίγο πιο κάτω..Για πιο πάνω δεν το βλέπω σήμερα..Μόνο αν δεν έχω αέρα, θα κρατηθώ σε έναν ρηχό βράχο και με ένα τεράστιο καλαμάκι θα κλέψω λίγο αέρα, και θα συνεχίσω το κατηφόρισμα προς το μπλέ και όλους τους ψαρόφιλους..

Να πάρω και στη δουλειά να πώ ότι θα λείψω..

Κοίτα να δείς Μαρσέλ..

Μετά από την ευγενική πρόσκληση των elafini και Φιόρο καταπιάστηκα και εγώ με τον φίλο Προύστ..

Έφτιαξα τσαγάκι (του βουνού, για να δοκιμάσει τα ελληνικά προϊόντα) με λίγο μπράντυ για τον Μαρσέλ , καφέ (-ιντερνάσιοναλ) ξυπνήματος για εμένα και αρχίσαμε..


1. η απόλυτη ευτυχία για σας είναι?
Να μπορώ να υπάρχω όμορφα χωρίς κανένας να καταπιέζει την θέλησή μου αυτή..

2. τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί?
η ψευδαίσθηση πως το σήμερα θα είναι επιτέλους αυτό που πάντα θα έπρεπε να είναι..

3. η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια?
χθές το βράδυ βλέποντας μαζί με το elafini την Eurovision..

4. το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι?
Ο κόσμος να γκρεμίζεται η ψυχραιμία είναι πάντα παρούσα..

5. το βασικό ελάττωμά σας?
Βαριέμαι εύκολα..

6. σε ποιά λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια?
Σε αυτά που γίνονται εν πλήρη άγνοια και δεν επαναλαμβάνονται ποτέ..

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο?
Με μεμονωμένα στοιχεία διαφόρων.. χμμ..Ζαν Ντ'Άρκ ;

8. ποιοί είναι οι ήρωες σας σήμερα?
Αυτοί που έχουν ακόμη στα μάτια τους τη σπίθα για ζωή, όσο δύσκολα κι αν περνάνε.

9. το αγαπημένο σας ταξίδι?
ο ανοιχτός δρόμος..

10. οι αγαπημένοι σας συγγραφείς?
Τζ. Τζόϊς, Τζ.Κόου, Τσ.Μπουκόφσκι, Φ.Κάφκα, Ζ.Σαραμάγκου

11. ποιά αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα?
Ειλικρίνια, Χιούμορ, Φαντασία, Πάθος ,

12. ….και σε μία γυναίκα?
Πάθος, Μυαλό, Δημιουργικότητα

13. ο αγαπημένος σας συνθέτης?
όσοι με κάνουν να τους ακούω..πολλοί.. κάτσε Μαρσέλ να σκεφτώ.. χμμμμ..Rodrigo, Βαμβακάρης,Κραουνάκης

14. το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους?
τελευταία; Last Request του Paolo Nutini ή αν με πιάσει το ελληνικό μου την "Τζαμάϊκα"...

15. το βιβλίο που σας σημάδεψε?
"Θεούλη, εδώ Άννα" του Fynn..ένα σημάδι ναααα...

16. η ταινία που σας σημάδεψε?
πολλές ..η καθε μια για διαφορετικούς λόγους.. "The Kid","The Hours", "Casablanca",...

17. ο αγαπημένος σας ζωγράφος?
Michelangelo,Goya, Modigliani, η φύση ..

18. το αγαπημένο σας χρώμα?
το πρασινάκι και το μωβ..ξέρω πάντως σίγουρα πως με το καφέ αρρωσταίνω!

19. ποιά θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας?
Δεν χάλασα τη ψυχή μου..

20. το αγαπημένο σας ποτό?
βότκα με λεμόνι , απαραίτητα ουζάκι και στα διαλείμματα παγωμένο ρακόμελο.

21. για ποιό πράγμα μετανοιώνετε περισσότερο?
μόνο για ένα..θα μπορούσα να είχα ήδη αγγίξει το όνειρό μου.

22. τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’όλα?
τους "μισανθρώπους" που χαλάνε τη ζωή άλλων

23. όταν δε γράφετε ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία?
Η μουσική, η φωτογραφία, η αναζήτηση νέων εικόνων και οι αλλαγές στα μαλλιά μου !) ...

24. ο μεγαλύτερος φόβος σας?
μη καταλήξω αλλιώς απο αυτό που παιδί ένιωθα

25. σε ποιά περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα?
όταν βαριέμαι να εξηγήσω την αλήθεια.

26. ποιό είναι το μότο σας?
"Μη τρελαίνεσαι.."

27. πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε?
Μετά την Πρωτοχρονιά του 2068 πίνοντας ένα τελευταίο παγωμένο ρακόμελο..

28. εάν συνέβαινε να συναντήσετε το θεό τι θα θέλατε να σας πει?
Πως θα αφήσει τα παιδιά στην ησυχία τους και επιτέλους θα σοβαρευτεί και θα σταματήσει τους πειραματισμούς..

29. σε ποιά πνευματική κατασταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό?
Κυκλοθυμικά δημιουργική ..

Απο ότι μου είπε ο ίδιος , μετά θα περάσει από τους Unlearn , Ασκαρδαμυκτή .
Μόλις τελειώσει θα πάει για ύπνο γιατί πολύ κουράστηκε εδώ μέσα με τα πέρα δωθε..

Την καλημέρα μου κ.Μαρσέλ..την άλλη φορά να φέρετε κανένα DVD να περάσει η ώρα..

Υ.Γ.
η λίστα των ερωτήσεων μεγάλωσε και το φιόρο ρωτάει..
30. Τι θα αλλάζατε μέσα σε 24 μόνον ώρες αν γινόσαστε ΕΞΟΥΣΙΑ?
όλους τους βουλευτές..όλους τους δ/ντες..όλους τους συμβούλους..στα αυθαιρετά τους και απο μακρια..

η μικρη μας πολη..

θα αφήσεις να χαθεί αυτή η μια ευκαιρία σου; Ζήσε. Τώρα που γράφεις.Τώρα που διαβάζεις. Αυτό που δεν ξέρω πως να γραψω. Εδώ μέσα στην υγρή σπηλιά μας όλοι μας με το όνομα που εμείς διαλέξαμε, διψάμε για ζωή , διψάμε για αγγίγματα.Όλοι εδω μέσα φοβόμαστε. Όλοι εδώ μέσα φοβόμαστε κάτι. Μα θέλουμε να ζήσουμε. Μια ζωή καλύτερη απο αυτή που μας δίνουν. Χτίζουμε το κάστρο μας για να ξεχάσουμε την έξω ασχήμια. Είμαστε αϋλα όνειρα. Μέσα σε αυτό το κάστρο θα φτιάξουμε μια πολιτεία που δεν θα μας θλίβει.Μόνο θα μας θυμίζει πως αξίζουμε πολλά μα δεν τολμάμε να το φωνάξουμε.
Και μόλις η ψυχή μας νιώσει σίγουρη, ίσως πάρει θάρρος για να αλλάξει κάτι στην έξω ζωή.
Είναι οι σκέψεις μας ασπίδα στο κενό τους.

ησυχια..

έχω μέρες να γράψω. έμεινα ακίνητη για να μπορώ ψηλότερα να πετάω με τον αέρα..

Μόλις τελειώσει και αυτό το ποτήρι ..ίσως τότε να χρειαστώ αυτό το μαύρό γεμάτο φώς τετράδιο.

P.

Κάποιες φορές τα πάντα αλλάζουν πριν προλάβεις να φωνάξεις τα θέλω σου. Εμεινα πίσω να μαζέψω αυτά που καταλάβαινα για ζωή. Δεν είμαι άλλη. Είμαι η ίδια που χθές αγγιξα τα όνειρά σου. Και σήμερα κρατάω τα χθές μου σαν μοναδική ελπίδα για να βρώ τη σχισμή που κρύβει λίγο φως, Δεν είμαι άλλη. Μόνο αυτή που χθές ονειρεύτηκε μια απέραντη θάλασσα γεμάτη μπλέ άμμο.

Κάποιες φορές τα πάντα γυρίζουν στην αρχή τους πριν προλάβεις να καταλάβεις τί γράφτηκε μέσα σου. Εγώ μένω εδώ ... γεμάτη ανοιχτά όνειρα. Εσύ που φεύγεις για λίγο θα τα κρατήσεις κλειδωμένα..

ονειρεύτηκες πως μια νύχτα του χειμώνα άγγιζες όλα τα κομμάτια του ουρανού.Αύριο θα ονειρευτείς πως ουρανός δεν υπάρχει, μονάχα μια γή που δε σε αφήνει να πετάξεις.
Μόνο από εδώ. Μόνο απο εδώ κάτω θα τοποθετήσεις όλα τα κομμάτια του ουρανού στη θέση που στο όνειρο τα 'χες.

My Greek top 5

Η πρόσκληση του Γιώργου με έκανε να σκαλίσω το μέσα μου και να βρώ τις μουσικές μου ρίζες.***
Σχεδόν πάντα οι πιο έντονες στιγμές μου είχαν αλλόκοτο και απροσδιόριστο soundtrack που σίγουρα δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σαν μια "ολοκληρωμένη" πρόταση για αγορά......***
Στα υπόγεια ταβερνάκια, τα οποία λατρεύω, αργά το βράδυ πάντα ζητούσα (ή απο μόνη μου τραγουδούσα-κακόμοιρε ταβερνιάρη) ένα κομμάτι τόσο "απλό" που χτυπάει στις πιο βαθιές μου ανάσες. " Σα μαγεμένο το μυαλό μου"..........***

Και όταν γυρνούσα στους δρόμους, άδεια και γεμάτη μαζί, κράταγα σφιχτά μέσα μου τα λόγια του Καββαδία από το "Οι Επτά νάνοι στο S/S Cyrenia".....***
Πάντα όταν τελείωνα μια εμφάνιση και όλοι είμασταν πια ζαλισμένοι απο σφηνάκια ή τη ζωή η φωνή μου τραγουδούσε " Το πάτωμα"και "Ανθρώπων έργα"........ ***
Η πρώτη ανάμνηση μου απο κάποια μελωδία, είναι η φωνή του Ξυλούρη στο συγκλονιστικό "Πώς να σωπάσω".....***

Και τέλος μόνο για μία φορά που ήταν για μένα μισή ζωή, αυτή η μουσική και αυτή η ποίηση που κάποτε έγραψαν μέσα μου τί δύναμη έχει η ομορφιά του ανθρώπου, η αρχική ύλη της ψυχής, τί δύναμη έχει η ανάγκη μας να αγγιξουμε το όνειρο, το δύσκολο , το ιδεατό...
Καληνύχτα Κεμάλ ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ..

Σε ευχαριστώ Γιώργο που μου θύμισες αυτά που καμιά φορά ξεχνώ να σκεφτώ..

Οι μουσικές ανασκαφές παρακαλώ όπως συνεχιστούν από τους dolphin, unlearn, elafini, και ion2

************************************************************************************************

Αιώρα

Είναι όμορφη η μέρα σήμερα. Αν και αυτή πάλι δεν με κοιτάζει. Δε με νοιάζει. θα περπατήσω, ξυπολητη- παιδί- γυναίκα σε μια απέραντη ζεστή άμμο. Θα είμαι μόνη μου μαζί με όλα τα δελφίνια της γαλάζιας γης. Και όσο θα μπαίνω στο βυθισμένο τους κόσμο αυτά θα με παίρνουν στο σώμα τους και θα με βγάζουν εκεί που κάποιος ξενυχτάει ξαπλωμένος στις σκέψεις του, σε ακτές άλλες γεμάτες γαλάζιο και πράσινο. Κι όταν η ελευθερία θα είναι μέσα μου θα τους ζητήσω να με γυρίσουν εδώ. Εδώ που οι άλλοι περιμένουν μαζί με μια παγωμένη μπύρα..

Μου αρέσει το σήμερα. Με τη δική μου ματιά. Μου αρέσει το τώρα.
Παγώστε τις μπύρες και έρχομαι.......

Είμαι μόνο δέκα χρονών.
Γιατί τόσες είναι οι στιγμές που έχω ζήσει.
Γιατί ακόμη δεν έμαθα να γράφω αλλά ξέρω την απάντηση.
Γιατί λατρεύω το παγωτό σοκολάτα.
Γιατί μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να τραγουδάω.
Γιατί γελάω μόνο όταν το θέλω.
Γιατί απομακρύνομαι όταν βλέπω ξένους.
Γιατί δεν αποχωρίζομαι ποτέ το παιχνίδι-τσιγάρο μου.
Γιατί κάθε βράδυ πίνω το βοτκογάλα μου.
Γιατί αφού δεν με παίζουν αυτοί δεν θα βγω ξανά στη γειτονιά τους.
Γιατί οι ζαβολιές με θυμώνουν.
Γιατί θέλω ένα χάδι.
Γιατί δεν θέλω να πάω στη θεία.
Γιατί θέλω να παίξεις μαζί μου όταν έχω διάθεση.
Γιατί δεν τρώω αυτό το "κάνει-καλό-γεμάτο-βιταμίνες".
Γιατί με ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων.
Γιατί αν κάνω πέντε σβούρες πάλι θα ζαλιστώ.
Γιατί έτσι θέλω.
Γιατί μου αρέσει όταν κάνω αυτό που μου αρέσει.

Γιατί ξέρουν πως δεν τους μοιάζω.

11

Στις 11 βγαίνω.
Με βλέπεις κάθε βράδυ σαν άδειο ηχείο να αντανακλώ την ηχώ σκέψεων άλλων που μπορούν να μιλήσουν. Εγώ μόνο ψιθυριστά μπορώ να πω. Και πλησιάζοντας την σύνδεσή μου με τούτη τη γή να ακουστώ μέχρι εκείνο το αγόρι που πάντα είναι κρυμμένο στο πιό μακρινό σκοτάδι. Εκείνον που δε με κοιτά ποτέ. Μόνο κάθε βράδυ έρχεται για να ακούσει την ανάγκη μου για ζωή. Μέσα από λέξεις και δικών του φίλων. Είμαστε ίδιοι με αυτό που η ψυχή μας μαθαίνει. Η δική μου, βραχνή, βαθαίνει όλο περισσότερο. Κάθε νύχτα όλο και πιο πολύ.
Δεν μελαγχολώ..απλά έτσι υπάρχω.
Και όσο στέκονται στην άκρη της σκιάς ψυχές που δεν θέλουν να δουν μα μόνο να ακούσουν εγώ θα χαμηλώνω την ένταση για να γεμίσω το σώμα μου με παραπάνω αέρα. Γεμάτο καπνό και όνειρα.